Centraal Thailand: Nationale parken, wilde olifanten, langoeren en veel grotten…

In deze blog: Veel toeristen slaan de provincie Prachuap Khiri Khan over, terwijl ook deze regio veel te bieden heeft. Een aantal mooie nationale parken, veel grotten en stranden die niet zo toeristisch zijn als in het zuiden van het land. Ik moet goed kijken naar mijn planning voor de komende week… ik heb te lang gezeten op Koh Phayam en 17 april moet ik uiterlijk in Laos zitten. Dan verloopt mijn visum. En er zijn nog meer interessante plekken om te bezoeken in Thailand…

1 april 2018: Op weg naar… waar naar toe eigenlijk?
Een week gaat snel voorbij en oh wat was Koh Phayam fantastisch. Maar het is nu tijd om te gaan. Het is Pasen, maar daar merk ik hier weinig van in Thailand. Ik ga naar het noorden en heb 3 opties in gedachten: Prachuap Khiri Khan, Hua Hin of Phetchabhuri. Het zegt u waarschijnlijk alle drie niks.

Om 10 uur pak ik de boot van Koh Phayam en Mr. Lek, de eigenaar van Rabbit Bungalows regelt een taxi voor me. Voordat ik wegga meldt hij mij dat mocht ik terug willen komen dat ik beter via zijn facebookpagina kan boeken. Een stukje goedkoper! Dat onthoud ik zeker, want hier terugkomen  doe ik ontzettend graag. De motorbiketaxi brengt mij naar de pier en met de speedboot scheuren we naar Ranong. Daar pak ik de taxi naar het busstation en ik ben nog net op tijd voor de minibus naar Chumphon. In Chumphon bepaal ik waar ik vandaag naar toe ga. Na 2 uur rijden komen we aan inn het centrum in Chumphon. “Where are you going to?”,vraagt de chauffeur. “Eh… to Hua Hin?”, zeg ik. Maar er is geen minibus naar Hua Hin, laat staan naar Phetchabhuri wat nog noordelijker ligt. Prachuap Khiri Khan it is en ik pak wederom een minibusen binnen 3 uurtjes ben ik daar.

Prachuap Khiri Khan ligt in de gelijknamige provincie en telt ongeveer 500.000 inwoners. Veel toeristen slaan deze regio over en dat is doodzonde. Hoewel ik maar voor één nacht heb geboekt besluit ik dit te verlengen met 2 extra nachten. In deze omgeving is veel te doen.

In de avond ontmoet ik Thiezu, een Amerikaans meisje met Liberiaanse roots uit Washington. In de avond gaan we naar de Nightmarket en voor morgen besluiten we ook iets te plannen…

2 april 2018: Langoeren en Wilde olifanten
De vader van de eigenaresse van het hostel wilt ons deze ochtend naar het strand brengen. Maar eerst gaan we naar de langoeren: dat zijn aapjes, maar niet zo brutaal als die… ja hoe heten die andere aapjes eigenlijk. Laten we het gewoon op brutale aapjes houden.

Om bij de langoeren te komen moeten we door een militaire basis. Maar dat schijnt normaal te zijn. De langoeren verstoppen zich bij een berg aan het water. Als je aan komt lopen zitten ze al op je te wachten. Ze zijn dol op mais en ja… dan koop je toch een paar kolfjes mais om te voeren. En heel schattig… ze pakken het heel rustig uit je handen. Sommige toeristen aaien de langoeren en er is één Thaise jongen die treiterig mais naar een aapje gooit. Wat zou ik het niet erg vinden als deze aap even flink uithaalt… Maar ze doen helemaal niks, behalve een beetje zitten en mais eten.

Na de langoeren pakken we ons rustmomentje, want oh oh oh wat zijn we moe van het voeren van de langoeren. We gaan naar het strand en wat is het heerlijk om niet met 10.000 andere toeristen op een strand te liggen. Veel locals, weinig toeristen en een mooi strand met heerlijk water. Om 12 uur rijden we terug naar ons hostel, via de militaire basis. We wachten voor een stoplicht, want we kruisen de landingsbaan en een oud militair vliegtuig stijgt net op. Daarna mogen de auto’s weer.

Om 13 uur hebben we afgesproken met twee andere toeristen om naar Kui Buri National Park te gaan. In dit park leven 300 wilde olifanten en die gaan we spotten (hoop ik). Het is normaal gesproken een uurtje rijden naar de entree van het park, maar als je een taxichauffeur hebt die niet weet waar die entree is dan moet je er een uurtje bij op tellen. Ik had nog geopperd om mee te helpen, maar dat vonden die twee andere toeristen (een Frans stelletje) niet zo een goed idee. Dat moet ie zelf doen. Na 8 keer heen en weer te hebben gereden en na 5 keer gevraagd te hebben komen we rond 15 uur aan bij de ingang. Daar ben je verplicht om een pick-up met gids te huren voor 850 baht (omgerekend 22 euro). Met vier personen valt dat dus wel mee.

Al bij het begin komen we een olifant tegen. Maar die heeft er weinig zin in, want hij staat met zijn dikke achterwerk naar ons toe. Verderop komen we een olifant met kinderen tegen en soms steekt er eentje vanuit het niets de weg over. Halverwege komen we uit op een prachtige plek met mooi uitzicht op het park. In de verte zien we een partij buffels grazen en vanuit het niets duikt er een olifant op die een boom te grazen neemt. En als je even niet oplet staat er aan de andere kant, heel dichtbij, ook eentje te grazen. Schitterend! Ik ben geen fan van al die opvangcentra waar je een olifant kan wassen of kan voeren: ik denk dat nog altijd dat die beestjes tam gemaakt zijn om het de toeristen naar de zin te maken. Hoewel er best opvangcentra zullen zijn waar de beesten wel prima verzorgd worden. Geef mij maar de wilde olifanten.

Op de terugweg zien we achter de auto nog een reuzeslang wegglijden in het gras. Zo een grote heb ik nog nooit gezien. En voordat we bijna terug zijn duiken ineens vele olifanten tegelijk op. Moeder olifant zet ineens een agressieve pose op naar ons om haar kind te beschermen, maar druipt al gauw af. We staan nu midden op een weg met voor ons olifanten en aan de zijkanten olifanten. We staan stil en wachten… totdat er een motorbike met twee rangers en een groot geweer ons vergezelt naar de uitgang. Just in case… Ik kan iedereen dit Nationale Park ten zeerste aanbevelen.

In de avond neem ik afscheid van Thiezue. Zij gaat met de nachtbus naar Phuket en ik ga morgen naar een ander National Park.

3 april 2018: Een tempel in een grot…
Khao Sam Rod Yoi National Park ligt een uurtje met de motorbike van Prachuap Khiri Khan vandaan. Ik pak de snelweg en dan test ik toch even uit hoe hard ik durf met zo’n ding. Bij 80 km per uur en 50 vliegen in mijn gelaat doe ik het rustiger aan. Veiligheid gaat boven alles (tip van de dag).

Ik begin mijn Khao Sam Rod Yoi tour bij het bezoekerscentrum… er moet immers ook betaald worden. Daar word je opgewacht door een zooitje aapjes. Daarna gaan we op pad en beginnen we bij een mooi uitzichtpunt over het Nationale Park. Ik kom zwaar bezweet aan na een flinke klim, maar het is de moeite waard.

De volgende bestemming is het strand. Niet een heel mooi strand, hoewel de palmbomen het wel tropisch maken. Die vieze kwallen op het strand beschouw ik maar als een minpunt.

Dan gaan we naar de plek waar dit park bekend om staat: een grote grot met een tempel erin. Alweer een tempel, zie ik jullie in mijn gedachten denken? Ja, inderdaad! Het eerste gedeelte van de trip kan je met de boot of met de benenwagen. Ik pak de goedkope benenwagen (gratis). Na een klim van een half uur kom je uit bij een strand, waar de langoeren (ja die schattige aapjes) de mensen aan het opwachten zijn.

En dan begint de klim naar de grot. Een half uur zweten, ploeteren etc. En als je er eenmaal bent zit je in een hele grote grot.. ja met een tempel. Maar ik kan niet anders zeggen dat het heel mooi is en absoluut een aanrader als je in de buurt bent (nieuwe tip!).

Inmiddels loopt het tegen 5 uur aan. Ik ga rustig terug en doe dat het liefst, voordat het donker wordt. Ik zie dat mijn tank op het laatste streepje staat, laat ik maar even kijken waar er in de buurt een tankstation is. Net op tijd red ik dat en ik scheur naar de nightmarket. Altijd goed en goedkoop! Met een welbekende alcoholische versnapering sluit ik deze enerverende dag af. Morgen gaan we verder.

4 april 2018: Met de trein naar Phetchabhuri
De goedkoopste optie voor het openbaar vervoer is de trein. Voor 1 euro zit ik in de trein naar Phetchabhuri, ongeveer 3 uur rijden naar het noorden. Het enige nadeel is dat de trein soms te laat is. De NS is er niks bij. Maar dat mag de pret niet drukken. De route loopt langs de kust.

Om 14 uur kom ik aan bij mijn hostel in Phetchabhuri. Ik heb nog net op tijd de laatste kamer voor $5 dollar per nacht op de kop weten te tikken. Die Fransman na mij heeft pech. Mijn plan is om vanuit deze plaats naar Kaeng Krachan National Park te gaan om er te overnachten in een tentje in het park. Ondanks dat ik in het hostel een Duitser ontmoet die dit ook van plan is, besluit ik het niet te doen. Eenmaal in het park mag je geen eigen vervoer gebruiken en ben je aangewezen op een 4wd met chauffeur. Zelfs met twee personen zijn die kosten te hoog. Morgen staat er wat anders op het programma.

5 april 2018: Historical Park en weer een tempel in een grot
Naar Phetchabhuri ga je als je van cultuur houdt. Nou, daar houd ik wel van! Maar cultuur is hier al gauw het bezoeken van tempels en dat is in het Historical Park ook het geval. Het mooiste van dit park is het uitzicht dat je hebt op de omgeving. Ik stap op de fiets en ga de komende uren cultuur snuiven. Bij het park word ik opgewacht door een grote groep apen. Dit zijn de eerder genoemde brutale apen: oppassen dus. Het park is best leuk om er een uurtje doorheen te lopen, maar geen must voor de vakantie. Ik pak de fiets en ga naar 3 kilometer naar het noorden, naar een grot…

Beneden bij de ingang van de grot kun je voor 15 baht heen en terug gebracht worden met een pick-up. Anders moet je 400 meter lopen omhoog. Ik besluit de luie toerist uit te hangen. De entree is gratis. Eenmaal in de grot staat een gouden Boeddha en vanuit boven schijnt een zonnestraal zo op de Boeddha. De grot is niet groot en binnen een half uurtje sta je buiten. Tijd om terug te gaan naar het hostel. In de namiddag pak ik de bus naar Kanchanaburi.

Volgens de eigenaresse van het hostel gaat er elk uur een bus naar Kanchanaburi. Ik vertrek om 15.15 uur met een tuktuk naar de BigC, een groot winkelcentrum vanwaar de minibussen naar Kanchanaburi vertrekken. Ik ga naar het loket langs de snelweg, maar ik moet 10 meter verderop zijn. Een aantal motortaxichauffeurs spreken mij aan en bevestigen dat hier de minibus komt. Een chauffeur pleegt een belletje en zegt: om 5 uur komt de bus! Oké, nog 1.5 uur wachten. Gelukkig is er een plateau waar ik lekker kan liggen. Maar om 5 uur is er geen bus. Om tien voer vijf spreek ik er weer één aan. Kwart voor zes zegt ie. Ow, nog meer wachten… Ineens stopt er een busje en word ik gemaand om in te stappen. Maar dan toch weer niet. Hij maakt een gebaar dat deze vol is, maar de volgende komt er zo aan. Om kwart voor 6 geen bus. Kwart over 6 krijg ik nu te horen. Maar ook om kwart over 6 geen bus. Om kwart voor 7 komt ie.

Terwijl ik de moed al bijna heb opgegeven voor vandaag word ik gemaand te blijven zitten. Hij komt eraan! Dan maar even een paar stokkies saté bestellen. En je raadt het al… net als ik met 3 stokjes saté in mijn handen sta komt de bus eraan. Maar de chauffeur is heel schappelijk… ik krijg 5 minuten de tijd om drie hete satéstokjes naar binnen te werken. Peanuts voor mij en dan eindelijk, na 3 uur en 15 minuten wachten zit ik in de bus naar Kanchanaburi. Om 21.30 kom ik aan op het busstation en loop ik naar mijn hostel: een schattig oud houten huisje langs de weg genaamd The Moment Hostel. Als je niet van lawaai houdt moet je hier niet overnachten…