Kanchanaburi: Die ene brug, de Fransman van Phetchaburi, vogelschijt en een nieuwe telefoon

In deze blog: Eergisteren was het 4 mei, dodenherdenking. En daar past deze blog over Kanchanaburi prima bij. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd door de Japanners een spoorlijn aangelegd naar Burma, het huidige Myanmar. Deze spoorlijn wordt de Dodenspoorlijn genoemd; per dag vielen er 75 doden vanwege de zware omstandigheden waaronder ze moesten werken. In 1942 werd met de bouw begonnen en na 16 maanden was de 415 kilometer lange spoorlijn af. De bouw van de spoorlijn kostte het leven van ongeveer 2700 Nederlanders.  

Vrijdag 6 april 2018 – Die ene brug…
Kanchanaburi is een stad van 60.000 inwoners en ligt in centraal-Thailand. Wil je wat geschiedenis opsnuiven dan zit je hier goed. Deze plaats is vooral bekend van die ene film ‘the bridge over the river kwai’, een film die niet altijd gebaseerd is op de feiten (maar daar zal ik nu even niet op ingaan).

Ik start mijn verkenning per benenwagen door deze plaats in de Heritage Walking Street: authentieke huisjes van voor de oorlog met elk een eigen verhaal. Leuk om er even doorheen te lopen. Aan het einde van de straat pak ik een sfeervolle optocht mee met muziek, zang en dans en probeer dan maar eens niet mee te swingen! Nou, als zware niet-swinnger is dat mij prima gelukt.

In het centrum ligt de erebegraafplaats ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de spoorlijn. Er is ook een Chinese begraafplaats naast waar ik eerst een kijkje neem: puur, omdat ik dacht dat dit het terrein van de erebegraafplaats is. Niet dus! Zo’n Chinese begraafplaats ziet er totaal anders uit dan zoals wij dat kennen.

De erebegraafplaats is indrukwekkend. Net buiten de ingang staat een Nederlands bord ter nagedachtenis aan de slachtoffers. Door de Nederlandse overheid is deze begraafplaats erkend als officieel Nederlands ereveld. Naast het ereveld kun je het Thailand-Burma Railway Museum bezoeken, wat ik uiteraard doe en wat een goed beeld geeft van de omstandigheden waaronder de slachtoffers moesten werken. Helaas, ik mag geen foto’s maken, maar als je naar Kanchanaburi gaat mag je dit zeker niet overslaan.  

Via het centrum van de stad met zijn vele tentjes en barretjes begeef ik mij naar die ene brug waar het allemaal om gaat: de brug over de rivier de Kwai of Kwae of Kwhai of Kwhae (één van die vier zal wel goed zijn). Bij de bouw van deze brug vielen relatief weinig doden: 9. Ik heb mij laten vertellen dat de huidige brug de originele brug is. Veel toeristen uiteraard en je kunt via de brug naar de overkant. Van Kanchanaburi rijden er dagelijks treinen over deze brug naar het plaatsje Nam Tok, ook in Thailand. Op de brug laat ik iemand van mij een paar foto’s maken en word ik een paar keer uitgenodigd om op familiefoto’s te verschijnen (niet als suikeroom). En als ik met mijn mobieltje een foto wil maken zie ik dat het scherm op zwart blijft steken. Batterij nu al leeg? Oké, het is een oude telefoon, maar het is ook een Nokia en die gaan toch nooit stuk? Van de schrik bekomen drink ik een aardbeiensmoothie weg en bedenk ik wat mijn volgende stap zal worden: nieuwe telefoon kopen? Misschien wel handig, in een tijd dat we twentyfourseven bereikbaar moeten zijn voor jan en alleman. Eerst maak ik nog een paar foto’s van de trein die de brug op rijdt. En alle toeristen die zich op de uitkijkpunten moeten begeven willen ze niet overreden worden…

Ik stap een telefoonwinkel binnen en leek dat ik ben laat ik mij een informeren over de mogelijkheden. Niet te duur, wel wat sneller dan mijn vorige telefoon, niet te groot etc. De keuze valt op een Huawei Y7 Pro 2018, net een dag oud met de Nederlandse taal uiteraard! De rest van de avond ben ik druk bezig mijn nieuwe telefoon te ‘bespelen’, ik voel me weer een klein kind… (met een baard). Ook ontmoet ik een Australische man, rond de 45. Hij geeft mij een boekje om te lezen op zaterdag eventueel… later kom ik erachter dat hij de schrijver van dit boekje is…

Zondag 8 april 2018 – Rondom Kanchanaburi…
Waar is de zaterdag nou? Nou… daar lag ik de hele dag in het hostel druk te schrijven aan verslagen, want ook toen liep ik behoorlijk achter met mijn verhaaltjes. En dat is nu ook het geval! En dan zitten we alweer op zondag 8 april, wat vliegt de tijd toch als een mens zich amuseert.

In Phetchaburi had ik een Fransman ontmoet die 3 jaar in Kanchanaburi heeft gewoond. En als je dan een motorbike huurt, dan moet je daarheen en daarheen en die ene tempel mag je niet overslaan en bla bla bla. Dat zei hij zo ongeveer tegen mij. Ik begin bij een Museum genaamd JEATH. Elke letter staat voor een land die een rol speelde tijdens de Tweede Wereldoorlog hier in Kanchanaburi: Japan, Engeland, Amerika, Thailand en Holland. Best een gevaarlijk museum: de ventilators hangen zo laag dat ik bijna een kale plek op mijn knar kreeg van het lichtelijk voorover bukken om een foto te bewonderen. Veel foto’s, weinig tekst. Het Thailand-Burma Railway Museum is een aanrader, deze mwoh.

Dan vervolg ik mijn reis naar een begraafplaats, genaamd Chungkai. Het ligt iets buiten het centrum en is vergelijkbaar met de erebegraafplaats in het centrum. Indrukwekkend blijft het altijd: dit zijn de mensen die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid.

Mijn tweede stop leidt naar een tempel, gelegen op een mooie plek waar de Dodenspoorlijn ook passeert. Ik laat die tempel links liggen (of rechts, afhankelijk van waar ik sta) en geniet van het uitzicht.

De reis op de motorbike gaat naar een boom die gebukt gaat onder de naam: Giant Monkey Pod Tree, aldus de app Maps.me. Het is een indrukwekkend grote boom met om de stam een mooi lint in diverse kleuren. Even verderop zie ik een grote houten lijst waar ik in ga staan en waar ik een Thaise dame bereid heb gevonden van mij een mooie foto te maken. Die lijst ik thuis dan in…

Inmiddels is het 2 uur in de middag en ga ik naar Wat Tham Suea. Daar moest ik beslist heen van de Fransman van Phetchaburi (titel van een nieuwe plaat van Frans Bauer?) en volgzaam dat ik ben doe ik dat met veel enthousiasme. Al gauw is duidelijk wat er bijzonder is aan deze tempel. Het staat op een heuvel en is omgeven door prachtige rijstvelden. De tempel is gratis te bezoeken, alleen het kindertreintje omhoog kost je geld. Heel verleidelijk en ik voel me weer een klein kind, maar toch pak ik de benenwagen. En als je eenmaal boven bent zie je pas wat een werkelijk schitterend uitzicht je hebt over die rijstvelden en over Kanchanaburi. Misschien wel de mooiste van de zevenduizendvierhonderdachtendertig tempels die ik hier in Azië gezien heb. Ik kan nog verder omhoog in deze tempel die de vorm heeft van een tipi (of een ijshoorntje op zijn kop met gaten erin die de ramen moet voorstellen). Als ik op het balkon loop en even niet oplet stap ik zo met mijn blote rechtervoet in een net vers gelegde duivenklodder. Ja en nu? Geen papier bij me en ik ga niet met deze klodder naar beneden lopen. Gelukkig ben ik zeer ingenieus en begint er een lichtje te branden (oftewel ik heb een idee). Als niemand kijk smeer ik even mijn voet af aan die ene gevel. En fluitend loop ik verder…

Tot slot ga ik naar de Crystal Cave, niet te verwarren met Crystal Clear wat een frisdrank is. Geen toerist gaat daar naar toe, citeer ik de Fransman uit Phetchaburi. Ik scheur met mijn motorbike full-speed omhoog en wederom heb ik een prachtig uitzicht om van te genieten. Ik ga eerst naar de grot, best grappig om even in te gaan en ik ben helemaal alleen (eng!). Niet veel te zien op een beeldje van Boeddha en wat druipstenen na. Daarna ga ik bij Boeddha zitten en samen genieten we van het uitzicht!

Op de weg terug naar Kanchanaburi rijd ik langs een begraafplaats, een hele grote. Volgens mij een Chinese begraafplaats en dat is bizar om te zien, zo groot en zo anders. De route terug vervolg ik langs de rivier de Kwai, om vervolgens mijn motorbike weer in te leveren en mijn reis morgen te vervolgen naar een nieuwe bestemming. En wat dat is… dat lees je de volgende keer maar weer.