Okinawa: eiland met Amerikaanse invloed(en)

In mijn eerste week in Japan ontmoette ik mensen die naar Okinawa waren geweest. Daar moet je echt naartoe, zeiden ze, prachtig! Het zou een prima tussenstop zijn voor mijn route van Zuid-Korea naar Taiwan. Een weekje Okinawa, maar dan ook om een beetje uit te rusten.

Mijn eerste 3 nachten verblijf ik in Naha City, gelegen in het zuiden van het eiland waar ook het internationale vliegveld te vinden is, maar bij aankomst tref ik een zwaar geïmproviseerde aankomsthal voor budgetmaatschappijen. Daarna stap ik in de monorail naar mijn hostel in het centrum. Dat hostel kost mij maar liefst 20 euro voor 3 nachten, tip van mijn Russische kamergenoot in Seoul, geboekt via agoda.nl. Aanradertje mensen! Het bed is prima, als je maar kan slapen, toch?

Dag 58 tot dag 64, oftewel dinsdag 31 oktober tot 6 november 2017

De eerste dag wordt een rondje Naha met de benenwagen. Het is 10 graden warmer dan in Seoul, maar die 25 graden kan ik wel aan. Ik bespeur dat Halloween gevierd moet worden vandaag, want ik zie mensen in duistere kleding. Of ze dragen een Hawaiiaans shirt aan, kenmerkend voor Okinawa… De middag begeef ik mij in het Okinawa Prefectural Museum. Even mijn culturele neus ophalen. Van buitenaf ziet het eruit als een sfeerloze bunker uit de Tweede Wereldoorlog, van binnen is het een zeer aangenaam en informatief museum. Natuurlijk over de geschiedenis van het eiland, wat had ik anders verwacht… Wat ik het meest interessante vind is de vraag waarom Okinawa bij Japan hoort. Nou het antwoord heb ik al snel gevonden! Ingelijfd door Japan door de Meji-regering in 1873, daarvoor was voor 500 jaar een eigen staat. Ze dreven ook meer handel met China dan met Japan. Tot slot nog even door de winkelstraat banjeren. Als je een souvenirtje wilt hebben van Okinawa zit je hier wel goed.

De volgende dag ga ik naar het Okinawa Peace Memorial Park, helemaal in het uiterste zuiden van het eiland. Met de bus ben je er zo, binnen 1.5 uur met een overstap in Itoman… een kind kan de was doen. Het is park is opgericht ter nagedachtenis aan de Battle of Okinawa, dat plaatsvond in de jaren 1943-1945. De oplettende lezer zal begrijpen dat dit tijdens de Tweede Wereldoorlog was.
Je kunt hier zo een middag spenderen. Eerst sprint ik naar de Okinawa Peace Hall, waar een hele grote Boeddha staat en in de koepel erboven zie je kleine lampjes, die de slachtoffers symboliseren als sterren aan de hemel. Dan loop ik naar het Okinawa Prefectural Peace Memorial Museum, inderdaad een mond vol woorden. Daar krijg je een prima beeld hoe de oorlog verliep en als je van verschrikkelijke foto’s houdt van verbrande lijken dan ben je hier aan het goede adres.

Tot slot kan je nog naar de uitkijktoren en dat heb ik gedaan, fanatiekeling dat ik ben. Wel met de lift natuurlijk! Mooi uitzicht over de omliggende plaatsjes en de kustlijn. Voor de rest heb je nog heel veel monumenten ter nagedachtenis van de slachtoffers, evenals ook veel stenen met de namen van alle slachtoffers. Ergens in een uithoek van het park kun je naar beneden lopen, waar je op het strand uitkomt. Niemand te zien, maar vanwege de vele rotsen is zwemmen geen optie. Kortom, een leerzame dag en na de oorlog zijn de Amerikanen nog wel even gebleven… In de avond kijk ik nog even waar ik wil overnachten. Ik wil niet in de Nago City verblijven, een stad in het noorden van Okinawa. Het wordt uiteindelijk in Onna, bij Laulé via airbnb in een klein gehuchtje in het noorden van het midden aan de westkust. Je weet wel…

Met bus 120 ben je in 1.5 uur in Onna. Tijdens de busrit ben ik niet oplettend. Ik zie wel een Amerikaanse vliegbasis, maar voor de rest heb ik geen oog voor de schoonheid van het eiland. Schoonheid? Hier kom ik later wel op terug (als ik het niet vergeet natuurlijk). In de middag doe ik dus eens helemaal niks. Ja, naar het strand gaan dat hier 5 minuten vandaan ligt. Ik trek fanatiek mijn zwembroek aan en ga op pad en dan… geen hond te bekennen op het strand behalve een visser. Ik plof in het water en dat is me een partij genieten zeg. Mooi helderblauw water, aangename temperatuur, zonnetje dat af en toe schijnt en een privéstrand. Wat wil een mens nog meer (bier, mooie slanke Japanse dame…, ach laten we niet te ver uitweiden)?

Het is vrijdag, dus wasdag. Ik heb een wasmachine tot mijn beschikking en daar maak ik gretig gebruik van. Eerst rustig ontbijten, denk aan je rust. Ik laat even wat wasjes lopen, laat het drogen en aan het begin van de middag ga ik naar Manza Beach. Dat ligt 4 kilometer ten zuiden van mijn accommodatie, makkelijk te lopen dus. Ook daar weer een prachtig strand, mooi helder water en maar 3 andere mensen waar ik het strand mee hoef te delen. Ik kan ook in het met touw afgezette gedeelte zwemmen, tussen de kleine kinderen en de rest van de lokale bevolking. Maar ik kom er voor mijn rust. Ik heb mijn duikbril mee, dus misschien spot ik wel een walvishaai. Uiteindelijk worden het kleine blauwe visjes met af en toe een geel gestreepte vis ertussen. Ook leuk! Dan sjok ik terug richting mijn verblijf. Ondertussen nog even een bakje noedels halen bij de 7Eleven en mijn avond is pas echt compleet.

Wat ga ik deze zaterdag nou doen behalve uitslapen? Om 10 uur ’s ochtends zit er een nieuwe vrouwelijke gaste te wachten om in te checken. Zij gaat een stukje fietsen en raadt mij het Science centrum aan, een half uurtje lopen door de heuvels. Geen idee maar met veel enthousiasme ga ik er heen. En met veel enthousiasme ben ik er binnen een half uur ook weer uit. Het stelt niet veel voor, paar kleine zaaltjes met wat informatie over de ruimtevaart. Ach, gelukkig was het gratis…

Dan maar langzaam terug naar huis, bijkomen van deze enerverende dag. Maar ik heb nog energie over, dus ga ik even 6 kilometer hardlopen. Gelukkig is de wind ook op gaan zetten, maar daar laat ik mij niet door tegenhouden. Ondanks dat het de eerste keer is in 9 weken dat ik ben gaan hardlopen ging het toch naar behoren. Kijk eens aan! In de avond ga ik met de nieuwe gaste eten in het tentje aan de overkant van de straat. Ze is Nederlands, maar woont al 24 jaar in Zwitserland. We bestellen wat kleine hapjes en ik nog een lokaal biertje genaamd orion. Vervolgens raken we in contact met wat lokale mensen van rond de 70 schat ik. Heel gezellig. Het ene na het andere kwam op tafel, van octopus tot aan gedroogde sardientjes (daar leek het op) en ook nog een lokale saké van 40%. En natuurlijk probeer ik alles, zo ben ik. De lokale stamgasten hebben het over Okinawa en haar cultuur en de eigenaar van het restaurant speelt op een soort van gitaar, de sanshin. Er beginnen wat mensen te dansen en ik word ook de vloer op getrokken om mee te doen. Gelukkig zit het dansgevoel mij in de heupen… Helaas zijn hier geen videobeelden van bewaard gebleven. Aan het einde van de avond beklagen de stamgasten zich over de grote Amerikaanse invloed op het eiland. Dat vinden ze echt funest voor de cultuur van Okinawa, het zijn er echt te veel (25.000). Als troost bieden de Zwitserse en ik hun nog een glaasje Saké aan van 25% van de fles die we hebben gekocht. Ze weigeren, moeten we zelf maar opdrinken. Nou oké dan maar. Om 22 uur gaat het restaurant sluiten, word ik nog uitgenodigd voor een traditioneel dansfeest van morgen en scheiden hier ons de wegen voor deze dag. Met de Zwitserse vrouw is het nog heel gezellig tot half 3 buiten op het terras… met een fles saké.

Laatste dag in Onna. Ik ga naar Mermin’s Grotto Beach. Ik wil de fiets nemen, maar de voorband is lek. En ook niemand thuis dus dat schiet niet op. Dan maar de bus pakken, in 10 minuten ben je er zo. Het strand is mooi, maar niet geschikt om te zwemmen, veel mooie rotspartijen waar je overheen kan klimmen. Paar foto’s gemaakt en weer door naar een uitzichtpunt. Ach, bekijk de foto’s hieronder maar even.

Om 5 uur word ik opgehaald bij het restaurant… met de auto. Na 2 minuten rijden zijn we er. Een soort gymzaal, eerst even de schoenen uit en je mag naar binnen. Binnen staan allemaal tafeltjes met klapstoelen en mijn gastheer heeft een pakketje met eten voor mij geregeld. Heel attent, maar met één pakket kan je een heel gezin in Afrika mee voeden, wat veel. Uiteraard pik ik er de lekkerste dingetjes uit. Verder kan ik ook bier bestellen, ik hoef maar te wuiven (heb de hele avond niks anders gedaan, geintje natuurlijk). Weinig mensen aan de tafel kunnen Engels en ik kan nog steeds gebrekkig Japans, maar het mag de pret niet drukken. Ik word voorgesteld aan een oom van mijn gastheer. Hij kan Engels en hoewel ik ook oog heb voor de dansvoorstelling op het toneel bespeur ik al gauw enkele kritische opmerkingen aan het adres van de mensen van het dorp. Iets in de trant van dat ze niet weten hoe ze moeten handelen, dan ze te lui zijn om zelf groente te verbouwen en dat iedereen in het dorp rijk is maar geen idee heeft wat hij er mee moet.

Gelukkig herhaalt hij deze riedel nog een keer. Hij stelt mij ook nog voor aan een vriend van hem die ook Engels kan. Een wat fragiel mannetje maar zo fantastisch! Hij legt mij alles uit, als het bier op is regelt hij zo alles voor je, als je het maar naar je zin hebt. Hij vertelt mij dat 1 keer per jaar de gemeente zijn mensen trakteert op gratis eten, drank en een voorstelling en dat is vandaag. Ik word ook nog even aan de burgemeester voorgesteld en krijg ook een kaartje van hem. Mocht ik hem nog nodig hebben kan ik hem altijd bellen (beetje netwerken wereldwijd). De voorstelling is trouwens wel wat statisch, maar daar prik ik maar doorheen. Om 21 uur is het feest afgelopen, krijg ik mijn schaal met overgebleven eten mee en word ik met de auto naar huis gebracht. Ik bied zelf aan dat ik het echt niet erg vind om die 2 minuten naar mijn verblijf te gaan lopen. Maar ik moet met de auto en vooruit dan maar.

De laatste volledige dag in Okinawa. Eerst met de bus 1.5 uur terug naar mijn hostel, een andere dan de vorige keer. Tijdens deze rit terug merk ik pas hoe groot de Amerikaanse bases zijn op Okinawa. Ik tref hele gebieden aan met rijtuigen, met vliegtuigen en weet al niet wat. Een Amerikaanse keten genaamd A&W zit hier ook, terwijl ik die in Japan niet eerder heb gezien. Is die invloed van de Amerikaanse cultuur dan zo groot op Okinawa? In ieder geval de lokale bevolking van Okinawa willen dat de Amerikanen vertrekken. De huidige gouverneur van dat eiland heeft gezegd dat dit zijn doel is, maar of dat uiteindelijk ook gaat lukken is de vraag? Daar moeten nieuwe afspraken over gemaakt worden en willen de Amerikanen zelf wel weg van Okinawa?

Ik besluit nog even met de monorail naar Shujiro Castle te gaan, gelegen op een heuvel en daar heb ik mooi uitzicht. In de avond wil ik in een Japans restaurantje eten. Dat lukt! Ik kom binnen, word in een hokje geduwd met een televisie en kan Japans eten bestellen. Het eten was prima, de gezelligheid wat minder, maar er waren toch geen andere mensen in het restaurant te bekennen. Zo komt mijn weekje Okinawa tot een einde. Ik heb genoten van de historie, van de rustige stranden en de fantastische culturele avond! Okinawa bedankt!