Pakse: een tweedaagse motorbiketour naar de watervallen van het Bolavenplateau

In deze blog: Ik vervolg mijn reis naar Pakse… je weet wel, die ene stad waar niks te beleven valt… Ik heb besloten de motorbiketour naar het Bolavenplateau toch te doen…

Het Bolavenplateau is een gebied dat rijk is met rubber- en koffieplantages, watervallen en diverse bergstammen. Er is een kleine route (2 dagen) en een grote route (3 of 4 dagen) die je kunt rijden. Ik kies voor de kleine route: eerst maar kijken hoe makkelijk het motorrijden gaat met die ene teen…

Zaterdag 21 april – Terug naar Pakse
De boot naar Nakasong vertrekt om 11 uur. Dan kan ik rustig ontbijten en nog even genieten van de relaxte sfeer op dit eiland. Maar iets voor elven ligt de boot te wachten en spring ik met veel enthousiasme in de boot. Het duurt maar 10 minuten, dan is het nog 500 meter lopen naar de bushalte en is het wachten, totdat de ochtendbus uit Pakse arriveert. Rond 11.30 uur vertrekt de bus met een tussenstop in Champassak naar Pakse. Ik ga er niet heen, maar Champassak is een oud tempelcomplex in de stijl van Angkor Wat. Maar ook ik ben even klaar met al die tempels.

Rond 4 uur komen we aan in Pakse en het eerste wat ik doe is naar Miss Noy, de plek waar ze motorbikes verhuren om even te zeggen dat ik de tour alsnog ga doen: 2 dagen en wel met een automatische motorbike. Dat is iets duurder, maar ook beter voor mijn zielige teen. De rest van de dag zit ik een beetje uit, want nogmaals Pakse… dat is de minst sfeervolle stad die ik tot nu heb meegemaakt tijdens mijn reis.

Zondag 22 april – Start van de Pakseloop, op weg naar Tad Lo
Eerst even een broodje naar binnen schuiven, alvorens ik begin aan de Loop (Engelse uitspraak voor diegene die dat niet begrepen hebben). Ik heb een kaartje toegevoegd van de hele route om het visueel te maken.

Ik volg weg 16 en onderweg kom ik verschillende dingen tegen. Ik lurk eerst een ijskoffie leeg en daarna rijd ik langs de Dao Coffee Factory om 1 kilometer daarna mijn route te vervolgen richting het noorden, met de klok mee. De eerste echte bezienswaardigheid is Tad Pasuam, een waterval… ja, zoals je ze wel vaker ziet, maar het heeft wel zijn charme.

Ik vervolg mijn reis verder naar het noorden en stop bij een lokaal tentje en maak het gebaar of ik iets kan eten. De vrouw knikt en gaat in de keuken aan de slag. En ik vol spanning wat ik op mijn bordje zal krijgen. Het wordt een noedelsoep met vlees en dat voor een schamele euro. Daarna scheur ik verder naar een  koffieplantage, waar je voor 15.000 kip, omgerekend 1,50 euro een toertje over de plantage kan doen. Ik sla over, maar neem wel even een pure Americano van de eigen zaak. Na 10 kilometer kom ik aan bij een duizend jaar oude boom, gevonden op de app maps.me.

Eerst rij ik door een dorpje en zie ik de boom, omvangen met een mooi lint. Op de terugweg stop ik bij het dorpje om die vriendelijke kinderen even gedag te zeggen. Maar het enige wat ze terug kunne zeggen is: money money money! En dan wijzen ze ook nog even naar mijn portemonnee. Natuurlijk kan ik als gulle suikeroom het niet laten om de hele inhoud van mijn knip aan deze kinderen uit te delen. Het echte verhaal is trouwens dat ik bye bye heb gezegd en het gaspedaal heb ingedrukt…

Voordat ik bij mijn slaapplaats kom ga ik naar Tad Suong, wederom een waterval. Maar het regenseizoen is een tijdje geleden afgelopen dus heel veel water klettert er niet naar beneden. Maar het uitzicht op Tad Lo, de plaats waar ik slaap is adembenemend.

Tad Lo is een klein plaatsje waar bijna iedereen overnacht die deze loop met de motorbike doet. Maar zoveel backpackers en/of toeristen zijn er vandaag helemaal niet. Ik slaap bij MamaPap Guesthouse, een hostel gerund door een wat oudere vrouw, maar heel aardig. Het kost mij omgerekend 2,50 euro voor een groot matras en van te voren boeken is niet nodig. Er zijn genoeg slaapplaatsen te vinden hier. In de middag loop ik naar de nabijgelegen Tad Hang Waterval die je vanaf de brug in het plaatsje goed kan zien.

Tevens loop ik ook nog even naar de Tad Lo Waterval en ga ik terug om van het heerlijke uitzicht te genieten met een alcoholische versnapering. Tad Lo ligt aan een brede rivier en is een rustig dorpje met nog geen 1000 inwoners. Echt een aanrader als je naar Laos gaat, al is het maar om in de waterval te badderen (wat ik dus niet kon doen: ik keek met veel jaloezie naar al die mensen die in deze bloedhitte aan het genieten zijn van het verfrissende water)

Maandag 23 april 2018 – 4 Watervallen op één dag

De hoogtepunten van deze loop zijn de 4 watervallen die zich in het zuiden bevinden van de loop. Ik vond de route met de motorbike naar Tad Lo niet heel denderend, vooral veel natuur die ik op meerdere plekken tijdens mijn reis ben tegengekomen. Vandaag zou dat anders moeten zijn, als ik de kenners moet geloven. Rond 9 uur ’s ochtends vertrek ik, de watervallen zullen nog veel tijd in beslag nemen. Mijn eerste stop is na 30 kilometer bij Sinouk Coffee. Niet omdat ik hier spreek over ontzettend goede en lekkere koffie… nee, want wat begon het toch een partij te gieten, zeg. Het zou de enige hoosbui zijn tijdens mijn rit. In totaal kom ik langs vier watervallen, waarvan ik de eerste, Tad Yuang waterfall, de mooiste vind. Mooi gelegen in een dal en als je geen gebroken teen hebt kun je er waanzinnig goed zwemmen. Maar ik ga het niet eens proberen, want als ik mijn teen stoot ben ik, zoals ze dat altijd zo mooi zeggen, de Sjaak.

De tweede waterval is de hoogste waterval, ongeveer 120 meter hoog. Maar hij valt een beetje tegen, want je kunt hem alleen vanaf een afstandje zien.

De derde waterval is Tad Thamchampy, waar je met een vlot onder de waterval kan gaan. Natuurlijk kost dit geld, maar mensen met een gebroken teen zijn uitgesloten van deelname. Wel een heerlijke plek om te chillen en te relaxen.

De laatste waterval bezoek ik rond 5 uur. Het begint al licht te schemeren, maar ik kan natuurlijk deze waterval niet zomaar eventjes overslaan. Het is een kleine klim naar beneden, gelegen in een mooi dal en naast 2 locals ben ik de enige die hier te vinden is. Een mooie plek om even te genieten, maar niet te lang: als je je niet insmeert word je zo lekgestoken.

Als de zon op kwart voor 7 (of 6, of 5, of 4, als de grote wijzer maar naar de 9 wijst) staat ga ik richting Pakse en geniet ik van de ondergaande zon. Ik breng mijn motorbike net voor 8 uur terug en boek een ticket naar Thakhek met de bus voor de volgende dag. Op de vraag hoe laat we arriveren morgen, krijg ik als antwoord: Nou, als je geluk hebt…

Dinsdag 24 april 2018 – Een ritje met een lokale bus…
Om half negen word ik opgehaald bij het hostel en terwijl ik nog eventjes geld aan het pinnen ben zie ik de tuktukdriver al voor de deur klaar staan. Die is te vroeg, ga ik dan vandaag een geluksdag hebben en binnen 7 uur in Thakhek zijn… De tuktukdriver haalt nog een paar mensen op en ergens op weg naar het busstation houdt hij een bus aan en dwingt ons erin te stappen. Ik neem plaats naast wat blijkt een Duitse man van middelbare leeftijd. Hij is piloot en we hebben een leuke gesprek over alles en nog wat. Zo gaat de tijd wel snel. Maar de bus slaat regelmatig af en op een gegeven moment lukt het niet meer de bus aan de praat te krijgen. Gelukkig zijn er 3 andere locals meegegaan die zich om de motor van de bus ontfermen. Binnen een kwartier rijden we verder. Tot aan Savannakhet loopt het nog redelijk voorspoedig. De Duitse piloot stapt hier uit en de bus wordt geparkeerd voor een lunchpauze. Het is 2 uur ’s middags en de chauffeur neemt het ervan. Twee uur later gaan we eindelijk verder…
Na een half uurtje staan we met pech langs de weg. Iedereen stapt uit en de drie locals proberen de motor aan de praat te krijgen. Volgens mij gaan deze gasten elke dag standaard mee, want minimaal 1 keer pech hebben per dag is meer regel dan uitzondering. Na een half uur rijden we weer.
Bij het plaatsje Seno stopt de bus. Na een half uur wordt er geroepen dat een paar mensen moeten overstappen op een andere bus. Het gaat hier om de toeristen. We worden in een luxe touringcar gezet, maar als je denkt dat we snel vertrekken heb je het goed mis. Na 45 minuten, en dan is het inmiddels 18 uur geweest gaan we eindelijk op weg naar Thakhek. De buschauffeur heeft er lekker zin in, want met gemiddeld 40 kilometer per uur duurt het nog zeker 2 uur voordat we onze eindbestemming hebben bereikt. En dat blijkt ook te kloppen. Gelukkig weet ik een adresje bij het busstation en heel verrassend… ik ben de enige. Ik ben naar Thakhek gekomen voor de Thakhekloop, een tour van drie of vier dagen met de motorbike langs de mooie natuur van Laos. Thakhek schijnt ook geen leuke stad te zijn.