China: Beijing, een visum voor Mongolië en uitbundige Chinezen en het communisme

Hoe vraag je een visum voor Mongolië aan in Beijing? Op zich geen lastige klus, maar je moet wel het één en ander weten. En wat hebben Chinezen gemeen met de Duitser Karl Marx? Ik keek mijn ogen uit toen ik naar het Nationaal Museum ging en naar een exhibitie ging van over deze Duitser die 200 jaar geleden werd geboren. En dan nog een dagtripje naar de Chinese muur, iets dat niet mag ontbreken als je in China bent. Dat kan je met een tour doen: echter het vervoer zelf regelen is interessanter! En welke plekken heb ik nog meer bezocht in de hoofdstad van China?

https://www.travel4history.nl/reistips/visum-mongolie-regelen-in-china-hoe-regel-ik-dit

Dinsdag 26 juni 2018 – Op weg naar Beijing
Vanuit Tianjin pak ik de lokale trein naar de hoofdstad van Beijing. Dat duurt iets minder dan twee uur en aangezien ik geen vaste plaats heb (gekozen voor het goedkoopste ticket van 3 euro) wordt het de hele tijd staan en aangestaard worden. Ik ben immers de enige westerse toerist in deze coupé.

Aangekomen op Beijing Centraal wil ik de metro pakken naar mijn hostel, maar dat is nog geen gemakkelijke opgave. Bij de ticketbalie staat een rij van hier tot Tokio (figuurlijk dan) en om de metro in te komen moet ik mij ook door een grote massa Chinezen persen. Dit heb ik nog nooit ergens gezien bij een metrostation! Ik besluit naar de volgende halte te lopen.

Mijn hostel is niet ver lopen van Tianman square: het plein waar in 1989 een protestmars werd gehouden, waar 1 miljoen mensen aan meededen en die hardhandig door het leger is neergeslagen. Het gevolg: honderden doden, misschien wel duizenden. De bekendste foto is die van een man die voor een colonne tanks is gaan staan om ze tegen te houden. Wat er met die man is gebeurd weet niemand…

Als ik het plein op wil moet je een identiteitsbewijs laten zien. En mijn tas wordt gecontroleerd. En dan ben je vrij om te gaan en staan op dit grote plein. Vanuit hier kun je naar het Nationale Museum en de Verboden Stad. Ik geniet van de zonsondergang in deze niet al te schone stad…

Woensdag 27 juni 2018 – Een visum voor Mongolië? Hoe en wat?
Voor een visum voor Mongolië moet je… verrassend genoeg naar de ambassade van Mongolië. Voor een aanvraag van een visum moet je rekening houden met een aantal dingen.
1: Een aanvraag doen kan elke dag van 9 tot 11 uur in de ochtend.
2: Wat moet je meenemen? Uiteraard je paspoort, een pasfoto en een kopie van de belangrijkste pagina uit het paspoort.  
3: Op de vierde dag van de aanvraag kun je je visum ophalen, tussen 4 en 5 uur.

De aanvraag van je visum is niet in de ambassade, maar in een hokje aan de weg. Om 9.30 uur kom ik aan bij de ambassade, vraag ik om een formulier, vul ik deze in en ga ik naar de o zo vriendelijke man aan de balie. Zelf zou ik denken dat mensen die bij de ambassade werken een uithangbord zouden moeten zijn voor het land dat je wilt bezoeken. Niets is minder waar. Deze twee medewerkers zouden niet misstaan in een Duits uniform in de jaren 1940 – 1945. Gelukkig kunnen ze deze opmerking niet lezen. Mijn kopie van mijn paspoort was een beetje oud en gekreukeld. Ik was te beroerd om een nieuwe kopie te maken en de man aan de balie vroeg met luide stem “WHAT IS THIS???”. Ik was redelijk ontspannen met in het achterhoofd: als je mijn geen visum geeft, geef ik toch geen geld uit in dat land van je! Uiteindelijk zei ik met strak gezicht “This is a copy of my passport!” De man vertelde mij dat de volgende keer dat ik met zo een vod aan zou komen mijn visum geweigerd zou worden. Hij bevestigde dat het voor deze ene keer goed was en dat is prima. De kans dat ik nog een keer hier kom voor een visumaanvraag is 1%!

Bij de volgende balie zit in een man die de betaling regelt. “CARD!!!!!!!” schreeuwt ie. De bedoeling is met Credit Card te betalen, tenzij het echt niet anders kan. Ik betaal en maandagmiddag kan ik mijn visum ophalen. Dat is mooi, want die dinsdagochtend vertrek ik naar Mongolië.

Donderdag 28 juni 2018 – China en 200 jaar Karl Marx
Ik ga naar het Nationale Museum, het grootste museum van China. Eén nadeel: ik heb geen paspoort, want die ligt bij de ambassade van Mongolië. Ik hoop dat ze bij de beveiliging van Tianman Square akkoord gaan met een kopie en zonder te morren word ik zo doorgelaten. Bij het museum moet ik ook mijn ‘paspoort’ laten zien en dat is tevens het ticket voor het museum.

Ik begin in een zaaltje waar Mao Zedong veelvuldig te zien is. Uiteraard in positieve zin, want die 70 tot 100 miljoen Chinezen die door terreur onder zijn leiding in China zijn omgekomen praten we niet over.

Op de onderste verdieping begin ik bij de potjes en de pannetjes: juistum… de oudheid. Alleen in deze zaal kun je zolang vertoeven dat het museum bijna gaat sluiten. Maar pannetjes en potjes heb je overal… het is vooral die tijdelijke tentoonstelling die mij waanzinnig interesseert, al is het alleen maar door de grote hoeveelheid Chinezen die bij een standbeeld van Marx poseren met de Chinese vlag. De voorstelling is voor niet-Chinezen niet erg boeiend, vooral omdat je alleen de introductie en de conclusie kunt lezen (want die zijn in het Engels). De voorstelling gaat om Karl Marx…

Op 5 mei 1818 werd Karl Marx geboren. Bekend van onder andere het boek Das Kapital, waar hij pleit voor de macht van de arbeidersklasse. Met verbazing loop ik door de 4 zaaltjes. Elke Chinees gaat op de foto met Marx, alleen of in een groep, met de Chinese vlag erbij en trots dat ze zijn. Chinezen zijn een volgzaam volkje en alles wat de huidige grote leider doet vinden ze geweldig. Ook uit de gesprekken die ik had met enkele Chinezen hoorde ik regelmatig de opmerking dat Chinezen zo slim zijn en dat ze bijna alles kunnen. De conclusie van de voorstelling luidt dat de huidige  president, Ji Xingping China naar een hoger level gaat brengen. Het moderne Communisme? Toevallig tref ik een Nederlander aan die net zo verbaasd is door de hysterie van al deze Chinezen dat we samen besluiten een flinke bak Chinese thee te drinken. En China wordt de grootste economie in 2030, toch? Ik moet terug denken aan dat ene gesprek dat ik had met een Duitser in Taiwan, die mij vertelde dat Chinezen opgevoed worden met kenmerken die belangrijk zijn in het leven. Op nummer 1 staat ‘macht’. En dat is nou precies wat China op dit moment aan het doen is. Kijk maar naar Tibet, of Taiwan dat China als een onderdeel van hun land ziet. En dan nog die eilanden in de Zuid-Chinese zee die China claimt en waar ze raketten op gestationeerd hebben. En dan heb ik het nog niet gehad over de invloed die China in Afrika heeft, of in andere landen in Azië, zoals Laos, Cambodja. Op dit moment zit ik in Sri Lanka en omdat Sri Lanka een lening aan China niet kon terugbetalen heeft China nu de haven van Hanbantota, in het uiterste zuiden, voor 99 jaar geleased. De invloed van China reikt ver…

Vrijdag 29 juni 2018 – Genieten van het zomerpaleis
Het zomerpaleis mag je niet overslaan. Het ligt ten noordwesten van het centrum en met de metro ben je er zo. Gebouwd in de 18de eeuw als buitenverblijf van de keizers en met mooi uitzicht op het nabijgelegen park. In tegenstelling tot vele attracties is het zomerpaleis redelijk goedkoop, 60 yuan, oftewel 8 euro. Je kunt er zo een dagje vertoeven en dat is precies wat ik doe.

In de avond ga ik met deze Nederlandse man uit het museum naar de nightmarket. In de grote winkelstraat word ik regelmatig door wat dames ondervraagt of ik een massage (met happy end vermoed ik) wil. Hoewel ik het aanbod afsla kom ik er niet heel snel vanaf. Na 3 minuten wordt er gevraagd of ik wat wil gaan drinken. Maar ook dat sla ik af… uiteindelijk beland je met een lege portemonnee…

De nightmarket is open tot 10 uur, redelijk vroeg. Ik geniet vooral van al die schorpioenen die met een stokje doorboord zijn en nog gewoon volop leven. We kiezen uiteindelijk voor… pekingeend! Dat moet je toch een keer hebben gegeten in Beijing…

Zaterdag 30 juni 2018 – Terug naar dat ene museum…
Ik was pas halverwege toen het nationale museum ging sluiten. Niet omdat je het museum niet in 1 dag kunt doen, maar eerder omdat ik donderdagmiddag de hele middag aan de thee zat… (tja, waarom doe je dat… zelf ook geen idee…)

Ik kom in een zaaltje met leuke Afrikaanse kunst, maar ook in een zaaltje met giften van buitenlandse presidenten aan de voormalige Chinese leiders. En natuurlijk zocht ik ook naar een cadeautje van Nederland aan China. En wat gaven we? Een prachtige mooie roze kom. Kijk… dat zijn nog eens geschenken waar een Chinese president warm van wordt.

In de avond heb ik afgesproken met een dame uit Kameroen. Op woensdagavond zat ik toevallig in de starbucks (jaja, lekker Chinees) en begon onze conversatie toen ik zei of ze de kerstmuziek die ze draaide ook zo gezellig vond. En vanavond spreken we af bij de nightmarket, maar haar coördinatie blijkt niet zo scherp te zijn. Om 11 uur komt ze aan wandelen (in plaats van de afgesproken 10 uur) en het enige wat open is is de KFC. Dus… KFC it is! Heel erg vond ik het niet, want in de tussentijd hoefde ik alleen maar op de foto met 10 Chinese studenten. En dan riep er ook nog iemand ‘Welcome to China’. Geweldig, die Chinezen…

Zondag 1 juli 2018 – Een dagje naar de Chinese muur
De Chinese muur is 6000 kilometer lang. Maar niet 6000 kilometer aan elkaar. Ik ga naar Mutianyu, een iets minder toeristisch gedeelte van de Chinese muur. De meeste toeristen gaan naar Badaling en deze is ook het makkelijkste te bereiken (direct per bus en per trein). Voor Mutianyu ga ik met de metro naar Dongzhimen Subway Station om vandaag expressbus 916 (12 yuan) te nemen naar Huairou (1 uurtje rijden). Bij de halte Huai Rou Bei Da Jie (Ja die dus) neem je bus H23 (5 yuan). Bij deze halte word mij een minibus aangeraden voor 30 yuan voor 2 personen. Ik weiger. Dan biedt ze 20 yuan voor 3 personen en uiteindelijk met 6 personen besluit ik 10 yuan te betalen. Vooral omdat het nog best lang kan duren voordat bus H23 aan komt rijden.

Het is maar een kleine klim omhoog naar de muur. Voor de luiwammesen is er ook een kabelbaan! Op de trap kom ik twee Chinezen tegen die mij, tijdens mijn korte restpauze, stimuleren om door te gaan. “Come on!”, roepen ze. Uiteindelijk blijk ik degene te zijn die als eerste boven is en met zijn drieën beklimmen we de muur. Oom en zijn nichtje! We lopen richting een stuk afgesloten muur en besluiten die, net als meerdere mensen gewoon te beklimmen. Het uitzicht is prachtig en de muur zie je zigzaggend de berg op gaan. Op de terugweg neem ik afscheid van mijn nieuwe Chinese vrienden (haha) en kom ik dezelfde dame tegen die mij op de heenweg naar Mutianyu bracht! 10 Yuan schreeuw ik tegen haar! Dat is goed! Gelukkig vindt ze nog iemand die bereid is 30 yuan te betalen en ik ga terug richting Huairou om expressbus 916 naar Dongzhimen te nemen. Dat was mij het dagje wel…

Maandag 2 juli 2018 – Die Verboden Stad…
Die is gesloten op maandag. Het is maar een tip, want ik heb dat niet gecheckt en was naarstig op zoek naar de ticketbalie. Nou niet dus. Een goed alternatief is Temple of Heaven, ten zuiden van de verboden stad. Er is een leuk park bij en de tempels hier zijn ook de moeite waard om er een middagje te vertoeven.

In de namiddag haal ik mijn paspoort met mijn visum op bij de ambassade van Mongolië. Dat verloopt zonder problemen. Het enige wat je hoeft te laten zien is het bewijs dat je betaald heb met je naam erop. Een formaliteit van 5 minuten. Gelukkig maar, want de internationale trein naar Ulaan Baatar wacht op me.

Mijn eerste deel in China zit erop. Na Mongolië al ik terugkeren, maar niet meer in Beijing. Dat ik de Verboden Stad niet gezien heb is niet zo heel erg. Er komt vast wel een volgende keer. Een andere aanrader om te bezichtigen is het Mausoleum van Mao Zedong zelf. Deze heb ik ook niet bezocht, maar is alleen al, vanwege de naar ik heb horen zeggen huilende Chinezen, een rede om het te bezoeken…

De volgende keer in mijn blog: De internationale trein of de lokale trein naar Mongolië? En wat is Ulaan Baatar voor een stad? En hoe regel je een tour door de Gobi woestijn?