Mongolië: Lake Khovsgul - het Zwitserland van Centraal-Azië

Na mijn tour door de Gobi-woestijn wil ik nog niet weg uit Mongolië. De vraag rest, waar ga ik nu naar toe? Ik verblijf een aantal dagen in UB, spreek daar met een local af om mij te adviseren en al gauw wordt er geopperd om naar het Zwitserland van Centraal-Azië te gaan. Ik stel mij dus bergen, mooie meren en kaasfondue voor… en Mongoolse chocolade (ipv Zwitserse)…. Ik verblijf er uiteindelijk een week en of de vergelijking met Zwitserland nou echt waar is…  

Zaterdag 14 juli – Woensdag 18 juli: Wk-finale, afspreken met een local en het regelen van vervoer
Op zaterdag rijden we met de minivan terug naar UB, nog een laatste lunch met schapenvlees en de tour is echt ten einde. Ik kan iedereen een tour door deze prachtige woestijn aanraden, genieten zal je! De rest van de dag is er één van een lange en frisse douche, uitrusten en niks doen. Morgen bedenk ik wel wat ik gaan doen…

Via een meisje uit mijn facebookgroep kom ik in contact met een local uit UB. Op zondag middag besluiten we af te spreken op het grote plein van Djenghis Khan. Wat ik graag wil zien? Ze brengt mij uiteindelijk bij Chojin Lama Tempel. In de tempel mag je wederom geen foto’s maken, tenzij je centjes op de balie legt… In de tempel ontmoeten we bekenden van mijn gastvrouw en voor ik het weet praat ik Duits en krijg ik in het Duits uitleg over deze tempel. Nooit verkeerd om een andere taal een beetje op te halen in Mongolië…

In de middag bespreken we de mogelijkheden voor een andere bestemming in Mongolië. Diverse opties komen op tafel en aangezien zij docent is zal zij bij enkele studenten informeren of er een reisje op de planning staat. Daar komt ze morgen op terug…
In de avond is de finale van het WK, Frankrijk-Kroatië. Die vier ik op het grote scherm voor het warenhuis met een paar Mongolen. Wel… ze trakteren mij op een alcoholische versnapering en dat sla ik dan maar niet over… En dat Frankrijk wint was verder wel bekend.

Met de lunch spreek ik wederom af met Batta, de eerder genoemde local. Ze neemt iemand mee die toevallig morgen naar Erdenet (voor werk) gaat en daarna met mij naar Lake Khovsgul wilt. We spreken af voor 6 dagen, inclusief eten, accommodatie en vervoer. Lijkt mij een redelijk goede deal. Daarna ga ik met Batta naar het museum van de moderne kunst. Schrik niet, maar als je foto’s wilt maken kost je dit 18 euro in tegenstelling tot 8 euro voor het kaartje…
In de avond krijg ik van Batta te horen of het goed is dat de vrouw en zijn zoon van mijn reispartner ook meegaan. Ach waarom niet. De plannen wijzigen echter op het moment dat ik te horen krijg dat de 200 dollar alleen voor de benzine is. Na een berekening kom ik erachter dat dit te duur is en cancel ik de afspraak. Maar wat nu?
Op dinsdag hak ik de knoop door. Ik ga naar Lake Khovsgul, maar dan met de lokale bus. In de middag ga ik naar het busstation en koop ik een buskaartje voor woensdag, vertrek om 15.00 uur. Ik ben benieuwd wat mij te wachten staat…
De volgende dag sta ik te wachten op mijn bus. Op het ticket staat, heel handig, het kentekennummer van de bus. Vragen is overbodig, gewoon zoeken. Als ik na 10 minuten zoeken mijn bus niet kan vinden vraag ik het toch maar even. Globaal wordt er gewezen waar de bus naar Moron (daar moet ik een taxi regelen naar Lake Khovsgul) hoort te staan. Maar geen bus… de tiende persoon die ik vraag kijkt op mijn kaartje, kijkt in zijn map en verandert eventjes het nummer van de bus. En toevallig staat die bus praktisch voor mijn neus. Handig systeem… als het klopt… Eenmaal in de bus merk ik dat beenruimte niet het sterkte punt is van deze bus. En ik hoef maar 14 uur!

Woensdag 18 juli – Op weg naar Lake Khovsgol…
Dan de busrit… De bus vertrekt op tijd en al gauw gaan we richting het noorden. Lake Khovsgol ligt in het noordwesten van Mongolië, tegen de Russische grens aan. Het meer is 100 kilometer lang en in de winter is het hier ijskoud. De wegen zijn redelijk (verhard), de bus rijdt een rustig tempo en om de paar uur hebben we een stop. Het dreigt mis te gaan op het moment dat we op een spoorwegovergang staan en er een trein aan komt…

De buschauffeur en de bewaakster van de spoorwegovergang hebben ruzie. De  bewaakster maakt een gebaar dat de bus snel naar achter moet en dat gaat met redelijk agressieve gebaren gepaard. De vrouw noteert het kenteken van de bus en de buschauffeur gaat verhaal halen. Na een half uur komt ie terug, gaan we verder en na 10 minuten gereden te hebben draait hij de bus op een grasveld. Vervolgens hebben ze weer een half uur bonje met elkaar en ook de politie is een kijkje wezen namen. Na een oponthoud van een uur gaan we eindelijk verder. De avond begint te vallen en ik probeer nog enigszins te slapen, maar dat is geen makkelijke opgave.

Donderdag 19 juli – Met de taxi naar Hatgal en slapen in een joert
Om 5 uur, als het net licht geworden is kom ik aan bij het busstation in Moron. Volgens mijn bron (Lonely Planet) zouden vanaf hier minibusjes naar Hatgal gaan, maar dat blijkt een totale misvatting. Er staan in totaal 2 taxi’s klaar. Gelukkig kan ik plaatsnemen in een shared taxi en rijden we in een uurtje naar Hatgal.

Ik verblijf de komende nachten in MS guesthouse, in een joert en dat voor omgerekend 9 euro per dag inclusief ontbijt. Eerst maar even mijn roes uitslapen en in de middag lopen we een rondje door dit plaatsje met zijn 4000 inwoners. Tja… van het plaatsje moet ik het niet hebben, wel van de mooie natuur. Aangezien ik hier ook ben om te rusten en een boekje slash e-book lezen zal ik niet de hele week doornemen…

In de avond wordt er aan mij gevraagd of de kachel aan wil…? Ach doe eens gek. Heel koud is het hier niet, maar het is niet verkeerd om het een beetje warmer te hebben tijdens de nacht. Nou, wat heet… binnen no-time zweet ik mij het apelazarus. Gelukkig is het van korte duur, tenzij je met houtblokken, het vuur aanwakkert…

Vrijdag 20 juli – Het jakfestival
In de ochtend maak ik een wandeling naar de ferry. Elke dag kun je 1.5 uur met de ferry het meer op. Misschien een optie, maar ik ga terug om mij te verdiepen in het jakfestival…

Het festival ligt 3 km van mijn guesthouse vandaan en de eigenaar van het guesthouse brengt mij er naar toe. “Let wel op je spullen!”, zegt ze en uiteraard doe ik dat. Eerst tijd voor een jakburger, gemaakt van 100% jak. Naast mij staat de Palestijnse Al Bundy, die uitgebreid bij mij aan het klagen is dat ie al een maand met zijn vrouw en zeurende kinderen op vakantie is en dat hij er helemaal gek van wordt. En dat ie vrolijk wordt van een jakburger…
Ik neem een plaatsje op één van de houten banken om te kijken naar het Mongools worstelen. Ondertussen voel ik iets in mij nek. Het blijkt niets anders te zijn dan een paard…

Dan maar even kijken bij de grote hoeveelheid jakken die bij elkaar gedreven worden. Ondertussen heeft een mannelijke jak een intiem onderonsje met zijn vrouwelijke medejak (18+)…

Ja, dat was een boeiend festival. In de avond heb ik een onderonsje met een Franse vrouw die met lokaal vervoer door Mongolië aan het reizen is. En dat is niet makkelijk. Ze wil 300 kilometer ten zuiden van waar we nu zitten naar een andere mooi meer. Maar om er te komen heeft ze twee opties: of een dure taxi nemen, of eerst 14 uur terug naar UB om de volgende ochtend meteen een bus te pakken die haar in 8 uur naar dat meer brengt. Tja, dat is Mongolië…

Maandag 23 juli – Een lange wandeling…
Na een rustig weekend besluit ik een lange wandeling langs het meer te gaan maken. Ik heb verder geen planning en zie uiteindelijk wel waar ik terecht kom. Tijdens het lopen word ik aardig geholpen door de bevolking. Twee keer kort hitchhiken zorgt ervoor dat ik sneller bij de mooie plekjes kom, want ik moet toch kunnen beoordelen of ik in het Zwitserland van Centraal-Azië terecht ben gekomen. Ik ben in ieder geval nergens kaasfondue tegengekomen…

Als ik bij een verlaten huis ben aangekomen besluit ik niet verder te gaan. Ik kom niemand tegen voor een tijdje en als een beer mij ziet dan moet ik het gevecht aan (wat ik glansrijk zal winnen… gok ik/denk ik/misschien/ik ren keihard weg…) De wandeling terug is zeker 10 kilometer, maar langs het meer lopen en genieten van de mooie omgeving is geen straf. Het is goed om hier een week te vertoeven, in alle stilte en het guesthouse waar ik zit is prima, behulpzaam en het eten is echt super…

Woensdag 25 juli – Een korte wandeling
Op mijn laatste volledige dag ga ik in de middag een wandeling maken naar het zuiden, van het meer af. Het is geen lange wandeling, maar ik zoek een plekje op waar ik prachtig uitzicht heb op de omgeving: de groene heuvels, de vele grazende dieren en de mooie blauwe lucht met zijn witte wolkjes…
Morgenavond om 17 uur pak ik de bus naar UB vanuit Hatgal. Die rijdt om de dag vanuit deze plaats en doet er ongeveer 15 uur over. Oké, het is niet de beste optie want de bussen zijn niet ruim, maar het blijkt de enige optie te zijn…

De meeste mensen die naar Lake Khovsgul gaan regelen een tour naar het noorden van het meer. Hier leven diverse rendierhouders, maar deze mag je alleen bezoeken als je vanuit UB een permit hebt aangevraagd. Ik heb dat niet gedaan, maar het is zeker een optie om te doen. Een Amerikaan die in mijn guesthouse verbleef is lopend naar het noorden gegaan. Hij had voedsel en zijn tent meegenomen, want in Mongolië mag je in de vrije natuur overnachten. Misschien dat ik ooit terug kom naar deze plek en een soortgelijke wandeling zal doen, want het idee leek mij wel geweldig…