Het noordoosten van Cambodja: Ratanakiri, 3 daagse Jungletocht en de eigen gemaakte bamboeboot

In deze blog: Ik wilde altijd al een keer Tarzan spelen in de jungle. Een beetje slingeren aan lianen, een beetje boksen met een beer of in het water worstelen met een krokodil. Tot nu toe is het er niet van gekomen. Ik ben benieuwd wat de driedaagse jungletocht in het noordoosten van Cambodja te bieden heeft…

Weinig toeristen gaan naar het noordoosten van Cambodja. Nou ik wel. In het noordoosten heb je het Virachey National Park, in de provincie Ratanikir. Dit park is vooral berucht vanwege de illegale houtkap die er momenteel plaats vindt. Het park mag je alleen in als je een tour boekt bij de enige travelagency die er een vergunning voor heeft. Andere touroperators mogen tot aan de grens van het park, maar ook daar heb je het gevoel een ultieme jungletocht te maken. 

Vrijdag 2 februari 2018 – Op naar het onontdekte noordoosten van Cambodja
Van Sen Monorom ben ik binnen drie uur met een minibus in het plaatsje Banlung. Banlung heeft ongeveer 25.000 inwoners en in de omgeving heb je verschillende watervallen, rubberplantages en een kratermeer. Ik beperk mij tot nu toe alleen tot de jungletrekking. In de middag informeer ik bij verschillende touroperators voor de opties en het beste tarief. Het wordt uiteindelijk https://sites.google.com/view/greenjungletrekkingtours//, gevestigd in het Courtyard Guesthouse, waar ik voor $5 dollar een privékamer met balzaal heb. Ik ga samen met één gids deze trekking doen. Het enige probleem is: zijn Engels is niet heel goed. Dat maakt voor mij niks uit, het voornaamste is dat we overleven in de jungle. Dan overleef ik dat slechte Engels van hem ook wel. Morgen om 8.30 begint de pret.

Zaterdag 3 februari 2018 – Vanaf nu wordt het een Jungle book
Om 8.30 komt Proii (geen idee of je dat zo schrijft…), de gids naar mij toe. Little English, zegt ie. Ja, dat weet ik, but we also have hands and feet, zeg ik op mijn beste Engels you know. Ik reken in positieve zin nog even af met de eigenaar van het guesthouse. Een oud mannetje, heel grappig, maar oh zo vergeetachtig. Het is dat ik weer van onbespoten gedrag ben en nog even opsom welke kosten nog niet in de rekening zitten. En dan ben ik klaar om te gaan.

Ik heb mijn daypack gepakt en mijn backpack achtergelaten bij dit guesthouse. Ik mocht niet veel meenemen, want dat is niet handig bij een trekking. Stel dat ik straks oog in oog sta met een grizzlybeer, dan moet ik wel goed kunnen anticiperen op deze heikele situatie. De eerste 40 kilometer naar de rivier gaan per motorbike. Proii geeft mij een mondkapje en in eerste instantie denk ik: die heb ik niet nodig! 40 kilometer verder denk ik: blij dat ik een mondkapje heb opgedaan. De hele rit op een zandweg, mijn hele broek zat onder het rode zand en gelukkig is het de enige broek die ik heb meegenomen! Dan nemen we een ferry naar de andere kant van de rivier. Ze zijn wel creatief hier. Op de boot hebben ze een oude dieselmotor gezet met daaraan een lange stok met schroef om vooruit te komen. Het belangrijkste is dat ie het doet.

Dan gaan we nog eens 10 kilometer met de motorbike wat ik kan omschrijven als de meest helse rit die ik met een voertuig in mijn leven heb gemaakt. Tussen allemaal bomen door, op een dun weggetje, zigzaggend de kuilen vermijdend en dat 20 minuten lang. Maar we overleven het…
Bij de homestay krijg ik mijn hangmat (zelf dragen is het motto) en gaan we met een houten bootje de rivier op, tegen de stroming in. Op sommige plekken is de rivier zo ondiep dat ik de houten onderkant regelmatig tegen de stenen hoor schuren. Zolang we maar niet zinken…
Na 10 minuten varen worden we aan de kant afgezet. Tijd om te zwemmen! Nou dat doen we dan maar. Eerst maak ik wat foto’s met mijn camera van de omgeving. Gelukkig zijn de stenen glad en glijd ik uit… met camera en al. Die doet het niet meer. Gelukkig heb ik nog mijn tablet, mijn telefoon en een andere camera meegenomen. Gewoon, voor het geval dat je uitglijdt. Ach soms is een mens wel eens eigenwijs. Samen met een andere groep, bestaande uit twee Britten (vader en zoon) en hun twee gidsen lopen we naar de waterval. Daar zullen we de eerste nacht verblijven. Het water is lekker koud, maar dat houdt mij niet tegen. Koelbloedig dat ik ben spring ik in het water. Natuurlijk laat ik mij nog even op de gevoelige plaat zetten, voor als er om bewijsmateriaal gevraagd wordt.
De gidsen maken rond 16 uur het eten klaar. Rijst… maar ook rijstwijn om even lekker dronken te worden. Als het donker is vangt mijn gids nog even een krab en Kermit de kikker. De krab laat hij gaan, maar de kikker rijgt hij aan een satéprikker. Als in het hart geraakt zie ik de kikker nog een laatste kick geven. En dan hoppa… op het vuur ermee. Als ie lekker knapperig is is het smullen geblazen. Heb ik toch een keer in mijn leven een kikker gegeten! Die streep ik van mijn bucketlist. Om 19 uur gaan we naar de hangmat toe. Het is inmiddels donker, maar of ik kan slapen??

De laatste keer dat ik zo vroeg naar bed ging was toen ik 4 was, net na sesamstraat. Vandaag heb ik alleen Kermit vermoord zien worden. De hangmat met klamboe is wennen. Kijken naar de sterrenhemel is schitterend. Ik ben benieuwd wat morgen zal brengen…    

Zondag 4 februari 2018 – The making of ...
Voor jullie Europeanen is het in de jungle ’s nachts niet koud! Ik hoor het de eigenaar van greenjungletrekkingtours nog zeggen. Nou, ik heb liggen vernikkelen, een kwelling. Ik had voor de zekerheid een trui en een dun t-shirt met lange mouwen meegenomen, maar dan nog. Gelukkig klaag ik niet veel als Nederlander. Na het ontbijt is het tijd om de jungle verder in te gaan. Een wandeling van 3 uur staat op het programma.

Als we rond 13 uur bij de rivier aankomen gaan we eerst lunchen. Na de lunchen bouwen mijn gids en de andere 2 gidsen allebei een bamboeboot. De bamboeplant is heel sterk en in Japan wordt het zelfs gebruikt ter stevigheid van wolkenkrabbers tegen een aardbeving. Hoe ingenieus zij binnen 1.5 uur een bamboebootje maken is schitterend. Ik, amateur dat ik ben in de bamboebotenmakerij, kijk alleen maar toe.

We maken een kleine tocht met de boot en stoppen als we een mooie plek zien om te overnachten. De hangmatten worden opgehangen, het avondeten wordt bereid en rond 6 uur begint het donker te worden. Mijn gids heeft in het water allemaal visnetten gelegd. Om 20 uur pakken we de bamboeboot en begeven we ons op de rivier… in the middle of nowhere, met een prachtige sterrenhemel. Dit zijn wel de momenten waar ik van geniet. Als we terug zijn, kluiven we de visvangst weg en springen we in de hangmat. Volgens de gids is het niet zo koud vannacht hier langs de rivier. Gelukkig maar denk ik… 

Maandag 5 februari 2018 - De bamboeboot
Ik heb nog nooit zo liggen vernikkelen van de kou als vannacht. Ik heb wel iets beter geslapen, maar oh mij g*d die kou z*g. Twee gidsen hebben vannacht om 3 uur een slang gevangen om even lekker op te peuzelen.

Maar in alle consternatie en het feit dat ik met mijn gids vertrek naar Banlung, vergeet ik er helemaal een stukje van te eten. Volgende keer beter. Ik neem afscheid van de twee Britten en we gaan op pad. Met de bamboeboot is het nog 3 uur varen naar een homestay waar de motorbike staat. Om vooruit te komen prik je met een stok in het water en duw je de boot vooruit. Behulpzaam dat ik ben vraag ik ook naar zo een stok (en niet alleen voor de foto). Het is nog een hels karwei, maar hoor je mij klagen?? Ondertussen geniet ik van de rust en de prachtige omgeving. Ik heb dan tijdens deze trip niet met beren gevochten, of geworsteld met krokodillen, toch heb ik mij vermaakt. Ik heb in ieder geval de slachting van Kermit de Kikker meegemaakt. Vanuit de homestay moeten we via die helse weg terug naar de ferry. Proii laat mij zijn huis zien. Eenmaal aan de overkant van de rivier staat de eigenaar van greenjungletours op mij te wachten om mij naar Banlung te brengen. Ik neem afscheid van Proii, wat een grappig kereltje is dacht zeg. En met zijn Engels viel het hartstikke mee. Ontzettend behulpzaam en hoe makkelijk hij weet te overleven hier, geniaal! Hij behoort tot één van de minority villages hier en deze trekkings zijn in het leven geblazen om de lokale bevolking te helpen. Alleen die illegale houtkap... zonde! Af en toe hoor je de kettingzagen gaan.

In de middag ben ik zo bekaf dat ik echt bij moet slapen. Me zegt dat werken vermoeiend is, maar als wereldreiziger heb je het ook niet altijd even makkelijk…

Dinsdag 6 februari 2018 – Het kratermeer
Ik heb weinig zin om een motorbike te huren. De omgeving moet mooi zijn, maar de watervallen schijnen niet zo indrukweekend te zijn als in Mondolkiri. In de middag ga ik lopen naar het kratermeer, 4.3 kilometer heen en je raadt het al… 4.3 kilometer terug. Naast het kratermeer ligt een begraafplaats, waar ik eerst een kijkje neem. De stammen die hier leven hebben de graven van hun voorouders dicht bij hun huis staan. Puur uit geloofsovertuiging en dat het belangrijk is om je ouders dicht bij je te hebben.

Het Yoa Lom Lake is een heilig kratermeer. Je mag er in zwemmen, maar wel in zwembroek en t-shirt. Gelukkig zijn er genoeg toeristen die zich daar niet aan houden. En die aardige Cambodjanen hebben niet de moed om er wat van te zeggen. Maar eigenlijk is het de verantwoordelijkheid van de toerist, want het staat duidelijk aangegeven. Ik werp alleen mijn voetjes even in het water. En dan ontspan ik in de hangmat (wat heb ik toch ook een lekker leven, he!). Tegen het eind van de middag loop ik de 4.3 kilometer terug. Dat doe ik liever niet in het donker. Je weet maar nooit of je wordt overvallen, ontvoerd, gemarteld, in stukken wordt gesneden en als paardenvlees op de markt wordt verkocht (of schiet ik nu qua fantasie en beetje door?).

Kratie of Preah Vihear? In Kratie ben ik al geweest en als ik ga is dat voornamelijk voor de dolfijnen. Maar het noorden wordt door weinig toeristen aangedaan en de Preah Vihear tempel aan de grens met Thailand staat op de Unesco Erfgoedlijst. Het enige probleem is: hoe kom ik bij deze tempel? Bij mijn guesthouse opper ik om een ticket voor mij te boeken. Hij is wat vergeetachtig, dus ik herhaal het nog een keer. Het zou vast wel goedkomen, denk ik…