Songkran, Ziekenhuisbezoek, een duif op een bezem en de laatste dagen in Oost-Thailand

In deze blog: het is Songkran, oftewel Thais Nieuwjaar en heel veel Thai zijn vrij van werk. En hoe wordt dit nieuwjaar gevierd? Het wordt niet voor niet het grootste waterfestival van de wereld genoemd en iedereen wordt nat! Nou ja… iedereen? Behalve ik…

Donderdag 12 april 2018 – Met de trein naar Pak Chong
Na lang beraad heb ik besloten mijn reis voort te zetten en alsnog naar Laos te gaan. Ik heb geen idee wat er precies aan de hand is met mijn teen… hij heeft vandaag wel besloten een paarse kleur aan te houden. Ik pak de tuktuk naar het treinstation, lopen gaat echt niet lukken. Eenmaal daar aangekomen zie ik al een grote menigte met mensen, vooral locals die ook met de trein gaan.

De vakantie is echt begonnen! Als de trein eraan komt helpt een vrijwilliger van het station mij naar mijn plek. Ik zit in de derde klas, de goedkoopste, maar die hele coupé zit vol. Die vrijwilliger schreeuwt effe een partijtje naar binnen, waarschijnlijk iets in trant van ‘die witte toerist heeft een stoelnummer, dat is zijn plek en alleen hij mag daar zitten. Ik kan zeggen dat ik mij aardig bezwaard ben gaan voelen en iedereen blijft vrolijk kijken en laat mij naar mijn plek gaan. Ik spreek nog even iemand aan, een ouder iemand, of zij niet op mijn plek wil zitten, maar de volgende halte is haar eindstation en is goed zo. Ik ben blij dat ik met mijn paarse teen heelhuids en zonder verdere scheuren naar mijn plek ben gekomen. De rit naar Pak Chong duurt 4 uur en de rit loopt voorspoedig.

Ik ben naar Pak Chong gekomen omdat dit de beste uitvalbasis is voor Khao Yai National Park. Maar gaat dat wel lukken met mijn teen? Al gauw kom ik er achter dat er nog een ander probleem is waarom het lastig gaat worden om naar Khao Yai National Park te komen: Songkran. De motorbikeverhuur is dicht en tours worden niet echt aangeboden deze dagen. Tja, wat ga ik dan doen? Ik besluit toch het ziekenhuis met een bezoekje te vereren. Het wordt het private Bangkok Pack Chong Hospital en de tijd is 20.00 uur. Iemand van het hostel heeft mij gebracht. Bij aankomst zeg ik dat ik een ongelukje heb gehad met mijn teen. Ik vul wat persoonlijke gegevens in en zonder veel vragen stuurt ze me door naar de Emergency Room. Nou, echt spoed is het ook weer niet, maar het zal wel. Na 5 minuten gewacht te hebben word ik geholpen. Ik leg het één en ander uit en de dokter besluit al snel een x-ray te maken. Zo gezegd, zo gedaan. Zijn conclusie luidt uiteindelijk dat de teen niet gebroken is, maar zwaar gekneusd. Dat lijkt mij wel logisch… Mijn teen wordt met een aluminiumplaatje met een schuimlaag ingetaped en ik krijg te horen dat ik over een week moet terugkomen. Er is alleen 1 probleempje…

Dinsdag 17 april verloopt mijn visum. Terugkomen wordt lastig. De datum wordt al gauw teruggezet naar zondag. Ja, dat lukt wel, zeg ik aarzelend. Ik moet alleen nog effe afrekenen bij de balie en dan kan ik terug naar het hostel. Wat ga ik de komende dagen doen?

Vrijdag 13 april tot zondag 15 april 2018
Ik kom er al gauw achter dat er bijzonder weinig te doen is in Pak Chong. Ik deel de kamer met een Britse jongen, die om dezelfde reden naar deze plaats is gekomen: om Khao Yai National Park te bezichtigen. Het is alleen mogelijk een privétaxi te regelen, maar dat is een duur geintje voor 1 persoon. Gelukkig kan ik een beetje met hem praten en dan vliegt de tijd ook snel voorbij.

Meedoen in de feestvreugde van de Songkran is ook niet echt een mogelijkheid. Ik heb geprobeerd mijn voet in een plastic tas in te wikkelen, maar dat is te glad om mee te lopen. Ik beperk me tot de volgende bezigheden: beetje youtuben, beetje lezen, beetje naar de stromende regen kijken, een beetje de tijd wegdrinken en een beetje naar de nightmarket. Alle beetjes bij elkaar zorgen ervoor dat ik mijn dagen overleef in Pak Chong. Als je denkt dat ik deze dagen helemaal niks spectaculairs heb gezien, dan heb je dat mis. Voor een winkeltje zag ik een lelijke duif op een bezem zitten en daar heb ik een foto van gemaakt. Het resultaat deel ik graag met jullie!

En als jullie denken dat dit het enige is… dan hebben jullie het mis. In de avond ontdekken mijn Britse kamergenoot en ik een grote kakkerlak in onze kamer. Met een plastic zakje met sluitstrip en een dun papiertje weten we hem te vangen! Prestatie van formaat! Dierenliefhebbers dat we zijn laat hij de kakkerlak los buiten het hostel. Toch nog een beetje avontuur hier in Pak Chong. Op zaterdag vertrekt mijn Britse kamergenoot naar Bangkok en op zondag ga ik terug naar het ziekenhuis…

En daar zit ik dan… te wachten tot ik geholpen word. Het duurt zeker een uurtje, maar het is zondag en voor mij zaten veel locals… Als er echt niemand meer is stap ik zelf maar even de emergency room binnen en word ik meteen geholpen. Ik word in een kamertje gezet en een andere dokter dan donderdag vraagt of we ook in het Thais kunnen praten? Doe maar Engels en hij vraagt hoe het met mijn gebroken teen is? Gebroken? Op het scherm voor me zie ik de x-ray van mijn teen. Zie dat witte? Dat betekent dat hij gebroken is? Owwww… eh ja… is dat zo? Maar niet heel ernstig. De komende vier weken moet je teen in het verband en elke week moet dat vervangen worden. Als je volgende week terugkomt…

Als ik de dokter vertel dat dit niet gaat lukken, wordt er met gemak gezegd dat ik het de komende vier weken zelf moet vervangen. Daarna is hij ongeveer 20 minuten bezig om dat vier aluminiumplaatsje op maat te maken en te besnijden. Dat heeft wel iets grappigs… In Nederland zie ik geen enkele dokter doen, dat lijkt me meer iets voor zijn assistent… Ik verlaat het ziekenhuis met een pakketje verbandjes, aluminiumplaatjes, de foto’s van de x-ray en 70 euro lichter. Als ik terugkom bij het hostel deel ik de kamer met een oudere Belgische man. Hij wil de komende dagen gaan overnachten in een tentje in Khao Yai National Park. Iets waar ik in eerste instantie ook aan had gedacht, maar ik moet uiterlijk dinsdag Thailand uit zijn… Misschien kom ik wel terug.

Op het treinstation boek ik een ticket naar Ubon Ratchathani. De prijs van het ritje is fors vergeleken met eerdere treinreisjes die ik heb gedaan. Maar deze trein is luxer, sneller en voor mijn teen is het beter als ik niet in een overvolle trein ga zitten. Ik bezoek nog één keer de nightmarket en probeer vroeg te gaan slapen. Om 23 uur wordt er op de deur geklopt. Niet sinterklaas, maar de dame van het hostel komt binnen. Ze vraagt zich af waar die Belgische man is gebleven… Niet hier in ieder geval en ik ga slapen. De volgende ochtend ligt die Belg gewoon in zijn bed, dus geen paniek. Alleen kwam ie laat terug, want toen ik om half 3 ’s nachts even iets moest legen was hij er niet. Ach wat maakt het uit…

Maandag 16 april 2018 – Op naar Ubon Ratchathani
Om 8.52 uur zou mijn trein vertrekken naar Ubon Ratchathani, maar je raadt het al… vertraging. Een half uurtje later zit ik er dan echt in: een sprinter met airconditioning en de lunch is inbegrepen. Iets met rijst (uiteraard) een vis uit een potje. Neus dicht en naar binnen slurpen dan maar. Om half 3 kom ik aan in Ubon Ratchathani, een stadje met 100.000 inwoners in het oosten van Thailand. Het kost mij 10 baht (26 eurocentjes) om in het centrum te geraken met een gedeelde tuktuk. In de middag loop ik door het centrum, maar het lijkt wel uitgestorven hier. En als ik een schoenenwinkel zie loop ik er naar binnen: is dit het ene winkeltje waar ik al eeuwen naar op zoek ben in Azië? Eentje die een grote maat sandalen verkoopt? Maar helaas… zwaar teleurgesteld druip ik af. Ik besluit mijn teleurstelling weg te eten op de welbekende nightmarket en dat lukt verdomd goed. Laatste avondje Thailand, morgen naar Laos. In het hostel spreek ik met een Chileen die net Laos verlaten heeft. In Vang Vieng moet je oppassen met wiet. Ik heb een boete gekregen van 500 euro omgerekend toen ze mij en mij vrienden pakten om 3 uur in de nacht. Oké, bedankt voor de tip, heel attent!

Precies 30 dagen heb ik door Thailand gereisd en ik kan niet anders zeggen dan dat ik het fantastisch vond. Zo veel leuke plekken, zo veel leuke mensen ontmoet! Vooraf stond Thailand een beetje onderaan mijn lijstje, omdat elke toerist naar Thailand gaat. Maar ik snap wel waarom… Na Laos ga ik terug naar Thailand om het noorden te bezoeken. Want ook dat schijnt heel mooi te zijn…