De atoombom op Nagasaki en Nederland in Japan

Wat gaat de tijd toch snel! Op het moment van het schrijven van dit verhaal is het 29 september en dus alweer 26 dagen na vertrek. Met heel veel mooie herinneringen verlaat ik morgen Japan. Ik heb veel gezien, veel gedaan, veel gelopen, veel mensen ontmoet en ik kan niet anders dan zeggen dat ik eigenlijk wel een beetje van Japan ben gaan houden. De mensen zijn hier zo vriendelijk en helpen je echt met alles. De afgelopen dagen ben ik mij gaan inlezen over Zuid-Korea. Morgen vertrekt mijn boot naar Busan. Ik weet alleen nog niet hoe lang ik in Zuid-Korea wil blijven. Ik heb niet veel reviews gelezen over de boot naar Busan, maar waar ik wel iedereen constant over hoor is dat ze je gaan vragen om een bewijs dat je Zuid-Korea ook weer verlaat. Op zich best apart zou je denken, maar voor Aziatische landen schijnt dit heel normaal te zijn. Een paar douanebeambten vragen er naar en als je geen uitreisticket hebt kan je het land ontzegd worden. Of je moet lastminute nog even een duur ticket kopen en dan mag je het land in. Meestal zijn het vliegtuigmaatschappijen die zo een bewijs willen zien, want als jij het land niet inkomt zijn ze verplicht je weer mee te nemen. Eerst maar even een update over mijn laatste dagen in Japan, want die is al lang genoeg!

Ik heb maar heel weinig mensen gesproken die in hun vakantieplan Nagasaki hadden opgenomen. De meeste toeristen gaan ook maar 3 weken en aangezien Nagasaki helemaal aan de westkust van Japan ligt is dat ook wel te begrijpen. En die ene persoon die wel gaat interesseert zich vooral in het Nagasaki Atomic Bomb Museum. Natuurlijk te begrijpen, maar er is meer.

Dag 23 – Maandag 25 september 2017

Met de shinkansen vertrok ik uit Hiroshima om in Hakata (of Fukuoka) over te stappen op een lokale trein. Deze lokale trein stopte bij elke station dus deed doe je er 2 uur over om in Nagasaki te geraken. Maar eenmaal op pad in Nagasaki begin je al trotste Nederlander in Desjima. De Nederlanders waren de enige die van 1641 tot 1859 handel mochten drijven met de Japanners. Sterker nog, de Japanners lieten een klein eilandje bouwen, speciaal voor de Nederlandser en dat eilandje heette Desjima. De afgelopen jaren zijn de Japanners bezig gegaan met het restaureren van alle huizen van hoe het tijdens de Nederlandse periode eruitzag. Het enige wat echt uit die tijd stamt zijn twee pakhuizen. Het is niet heel groot, maar wel heel interessant als je van een beetje geschiedenis houdt (en laat dat in mijn geval nou zo zijn)… Rond 5 uur ben ik met een kabelbaan één van de vele bergen rondom Nagasaki opgegaan om van het prachtige uitzicht te genieten. Zowel bij overdag en s ’avonds is Nagasaki echt prachtig!

Dag 24 – Dinsdag 26 september 2017

Vandaag stond in het teken van de atoombom op Nagasaki op 9 augustus 1945. Om 11.02 in de ochtend ontplofte 500 meter boven de grond ‘Fatman’. Deze bom werd zo genoemd, omdat hij groter en krachtiger was dan de bom op Hiroshima. Echter kwamen er in Nagasaki ‘slechts’ 75.000 mensen en in Hiroshima 140.000. Nagasaki ligt in een dal ligt, dus de heuvels eromheen hebben veel mensenlevens gered. Maar het had het ook veel slechter kunnen aflopen als de Amerikanen hun doel, een wapendepot, hadden geraakt.
Ik begon eerst bij de plek waar de bom insloeg, het hypocentrum. Daar staat nu een monument en daarnaast staat een deel van de muur van de Urakami kathedraal. Dat was de grootste kerk van Azië tot 1945. Oorspronkelijk stond hij 500 meter verderop, maar op die oude plek is na de oorlog een nieuwe kerk verrezen.

Daarna ben ik doorgegaan naar het Nagasaki Memorial museum. Ik was net te laat. Grote rijen met schoolkinderen waren me voor geweest. Een medewerker van het museum vroeg aan me of ik het erg vond dat er zoveel kinderen voor mijn snufferd zouden lopen. Maar ik wring me er wel doorheen dacht ik. En wat als ik ja had gezegd? Had ze dan ruim baan voor me gemaakt? Ik had er verder weinig last van. Het enige wat je in de avond wel kan dromen is dat ene woord: konnichiwa. Want al die kinderen vinden het maar al te leuk om iemand van een ‘schijnbaar’ andere planeet te ontmoeten. Aan het begin van het museum tref je een klok aan die op het moment van de inslag stopte om 11.02. Voor de rest zie je veel heftige foto’s van gewonden en van voorwerpen wat tijdens de inslag intact is gebleven. Na het museum door naar de nabijgelegen Memorial Hall.

Ter nagedachtenis hebben ze 12 zuilen gemaakt, 6 om 6 die een recht pad vormen naar een boekenkast met alle slachtoffers van de atoombom. Toen ik naar binnen wilde stappen was er een klas bezig met het herdenken van de slachtoffers. Interessant om te zien. Tot slot maakte ze één voor één buiging voor de slachtoffers. Uiteindelijk sloot ik ook aan om even een Japanse buiging te maken.
Na de Memorial Hall ging ik naar Shiroyama Elementary school, althans dat was het voordat de bom Nagasaki trof. Een klein deel van het gebouw is overeind gebleven en nu is er een museumpje in gevestigd. Na de oorlog is er ook weer een nieuwe school gebouwd en er wordt dan ook weer les gegeven. De monumenten bevinden zich rondom het gebouw en het is best gek om daar op het schoolplein te lopen als toerist tussen de spelende kinderen. Voor de ingang van de school staat een standbeeld, een symbool voor alle 1400 van de 1550 schoolkinderen die door de atoombom om het leven kwamen. Vervolgens ging ik naar het museum over Dr. Nagai Takashi, die net na de inslag mensen probeerde te helpen. Net voor de inslag kreeg Dr. Nagai Takashi te horen dat hij leukemie had en nog maar 3 jaar te leven had. Ondanks zijn ziekte bleef hij zich inzetten voor vele slachtoffers van de atoombom, zelfs de laatste twee jaar vanaf zijn ziekbed. Dan naar de al eerder genoemde Urakami kathedraal. De kerk werd na de oorlog weer opgebouwd en ziet er daarom ook modern uit. Niet echt bijzonder, je mocht niet naar voren lopen dus binnen drie minuten sta je weer buiten. Dan tot slot naar het Peace Park gegaan, waar wederom een schoolklas de ramp aan het gedenken was. Een aantal monumenten vind je daar, waaronder Peace Statue. Zijn rechterhand wijst naar boven, naar de dreiging van nucleaire wapens en zijn horizontale rechterarm verwijst naar de vrede.
Al deze ‘bezienswaardigheden’ liggen dicht bij elkaar, maar je bent er wel een dag mee bezig om het te bezoeken en dat was het ook wel waard. Persoonlijk vond ik het nog heftiger dan Hiroshima en vooral het verhaal van de Shiroyama school vond ik indrukwekkend.

Dag 25 – Woensdag 27 september 2017

Ik wilde eigenlijk naar Gunshanjima gaan, een industrieel eiland in de vorm van een battleship. Maar het weer viel tegen en de boten varen dan niet uit. Dus vanwege de regen in de ochtend een lekker bakkie pleur gescoord en bedacht waar ik mij vandaag nog meer zou gaan bevinden. En dat werd Glover Garden, een park vernoemd naar de schot Thomas Blake Glover. Hij vestigde zich in Nagasaki halverwege de negentiende eeuw en zette hier een paar bedrijven op, waaronder het bedrijf dat later Mitsubishi Corporation Group zou gaan heten. Deze bedrijven hebben bijgedragen aan de modernisering van Japan. In de garden vind je zijn huis en huizen van zijn medewerkers. Tijdens het lopen hoor je schotse doedelzakmuziek, dus je hebt niet echt het idee dat je in Nagasaki bent. Ook hier weer hordes met schoolkinderen, die hier komen om deze belangrijke persoon uit hun geschiedenis te eren. Toen op tijd naar het hostel gegaan om even bij te komen en alvast te kijken naar Zuid-Korea. Want ja, dat staat aankomende zaterdag voor de deur…

Dag 26 – Donderdag 28 september 2017

Zal ik wel gaan of niet? Tot op de dag van vandaag twijfelde ik er over, maar ik heb het toch gedaan. Het enige probleem leek mijn backpack, want ik verliet Nagasaki en moest naar Fukuoka. Maar die Japanners hebben ook aan alles gedacht. Op elk station kan je wel je backpack kwijt in een locker dus heb ik dat maar gedaan.
Vandaag had ik dus een tussenstop ik Huis ten Bosch. Ja, dat is een Nederlandse naam in Japan. Het is een soort pretpark. Ik kon kiezen dus twee opties. Of ik kon een dagkaart kopen waarbij ik in alle attracties mocht of ik kon er een kopen zonder de attracties. Ik koos voor het laatste. Dat scheelt je toch zeker 20 euro en aangezien de meeste attracties voor kinderen zijn was een volledige dagkaart niet interessant genoeg. In Huis ten Bosch loop je, zoals je ook verwacht in Nederland. Amsterdam, windmolens, de dom en ook Paleis Huis ten Bosch. Best bizar maar ook wel weer heel grappig. Ik was er rond 9.15 uur en om 15.00 uur had ik het wel gezien. Het park is open van 9 tot 22 uur, dus als je echt een grote portemonnee hebt en je wilt je de hele dag vermaken, dan ben je hier op het goede adres. Ik moest nog even 1 uur en 40 minuten reizen en om 17.30 uur stapte ik met mijn grote voeten het hostel in. Even een alcoholische versnapering met een bak noedels genuttigd en de dag was weer voorbij.

Dag 27 – Vrijdag 29 september 2017

De laatste echte volledige dag in Fukuoka. En ik heb niet heel veel gedaan. Er zijn wel wat musea die je hier kan bezoeken, maar het was 25 graden en de zon scheen volop. Dus ga je naar het strand. Op de kaart leek het dichtbij, maar na 5 kilometer was ik er dan toch echt! Lekker een paar uur op het strand gelegen en heerlijk uitgerust, want dat had ik wel nodig. Na mijn strandavontuur naar Canal City gegaan, een overdekt winkelcentrum om nog even een goed sushirestaurant. En die was verdomd goed! De sushi komt zo voorbij schuiven en waar je trek in hebt, schuif jij dan weer verder naar binnen. En elke kleur van het bordje heeft zo zijn eigen prijs. Ja, dat was een waardige afsluiter voor 27 dagen Japan. Op naar morgen, op naar Zuid-Korea! En wat betreft dat ticket: ik heb er eentje gekocht naar mijn volgende bestemming dat ik kosteloos van datum kan veranderen. We gaan het zien!