Kampot: Hallo Cambodja, corruptie, geen licht en spookgebouwen in Bokor National Park

In deze blog: Cambodja kent een recente en treurige geschiedenis. In 1975 kwam de Rode Khmer (rood vangwege de rode kleur van het communisme) aan de macht. Zij streefden naar een algehele agrarische samenleving, waar geld geen rol speelt en waar steden niet bestaan. In het begin waren de mensen blij met de Rode Khmer, want ook Cambodja werd door de Amerikanen gebombardeerd. Reden hiervoor was dat de Amerikanen vermoedden dat de Vietcong bevoorraad werd vanuit o.a. Cambodja. De Rode Khmer was anti-Amerikaans. Maar al na enkele dagen na de overwinning van de Rode Khmer werden mensen uit Phnom Penh, de hoofdstad, verdreven en gedwongen te werken op het platteland. Wie tegen stribbelde of niet wilde werd vermoord. Vier jaar lang regeerde de Rode Khmer. In deze vier jaar werd een vierde van de eigen bevolking vermoord, vooral vanwege waanzinnige en onhaalbare denkbeelden van het regime. Elke boer moest een onhaalbare hoeveelheid rijst produceren en eigen bezittingen werden afgeschaft. Hoe langer de Rode Khmer in het zadel bleef, hoe krankzinniger het werd. Mensen werden zonder pardon vermoord en iedereen met een bril was verdacht omdat zij er te ‘intellectueel’ uitzagen. Toen Vietnam in 1979 Cambodja binnenviel, zagen zij een uitgehongerde bevolking die geen vlieg kwaad deed. Reden voor deze inval was dat Cambodja meerdere malen geprobeerd had het zuidelijke gedeelte van Vietnam te veroveren. Vroeger was dit onderdeel van Cambodja. Pol Pot, leider van de Rode Khmer vluchtte naar het noorden van Cambodja en verbleef in de jungle. Vietnam installeerde een nieuwe regering, maar deze werd vanwege de recente Vietnamoorlog niet door de Verenigde Naties erkent. Sterker nog, de VN steunde de Rode Khmer en zijn leider Pol Pot. Cambodja was tijdens  het regime van de Rode Khmer een gesloten staat en het buitenland wist in die jaren niet wat er zich afgespeeld had. In de jaren 80 kwam daar verandering in. Nu nog zijn er tegen de daders van de massamoorden processen aan de gang om ze te straffen voor hun daden. Ze moeten wel opschieten, want de meeste hoofdpersonen zijn rond de 80 jaar. De directeur van de Toul Sleng gevangenis (meer in mijn volgende blog hierover) heeft bekend en een levenslange gevangenisstraf gekregen. En de leider van de Rode Khmer, Pol Pot? Die heeft in vrijheid kunnen leven in de jungle in het noorden van Cambodja en overleed in 1998 op 82-jarige leeftijd.

Cambodja heeft nu bijna 16 miljoen inwoners. In 1980 was dat aantal 6 miljoen. Je kunt dan wel nagaan dat Cambodja een jonge bevolking heeft, waar 10 miljoen mensen jonger zijn dan 38 jaar oud. Tijdens mijn reis door Cambodja zal ik meer over de Rode Khmer vertellen…

Zaterdag 20 januari 2018 – Dag Vietnam, Hallo Cambodja
Dag Vietnam, Hallo Cambodja. In Vietnam heb je weinig casino’s. Als je wilt gokken dan moet je aan een aantal eisen voldoen. Je moet in ieder geval rond de 500 euro per maand verdienen. De meeste Vietnamezen verdienen gemiddeld 300 euro per maand. Wil je toch gokken dan is er één manier om dat te doen: naar de grens met Cambodja gaan. Op de grens met Ha Tien staat Ha Tien Las Vegas. Hier houden ze o.a. hanengevechten, waarbij één haan het niet overleefd, aldus mijn chauffeur die mij bij mijn hotel ophaalt met de scooter om naar Cambodja te gaan. De backpack tussen het stuur en het zadel en scheuren maar! Het is 7 kilometer naar de grens en de tijd? Het is 6 uur in de ochtend. De man helpt mij met mijn paspoort en binnen no-time ben ik Vietnam uit. Ik spring weer achterop om 400 meter verderop naar de Cambodjaanse grens te gaan. Andy, de eigenaar van de  Oasisbar staat daar te wachten. Er is alleen niemand om een visum te verstrekken. Officieel beginnen ze pas om 7 uur, maar rond 6.40 komt er een ambtenaar rustig aanwandelen (lijkt Nederland wel). Alle papieren zijn op orde, 35 dollar betalen we pp en we zijn in Cambodja. Dat gaat makkelijker dan ik dacht.

Als je de grens passeert met een toeristenbus moet je meestal twee uur wachten, voordat de laatste zijn visum heeft. Als je hier alleen bent komt het wel eens voor dat ze hogere bedragen vragen van je. Dat verdwijnt automatisch in de zakken van de douaneambtenaren. Het is hier een stuk corrupter dan in Vietnam, zegt Andy. Ja, daar heb ik iets over gelezen. In Vietnam kun je ongestoord met de motorbike rondscheuren. Ze zullen je alleen aanhouden als je geen helm hebt. In Cambodja verzinnen ze welke overtreding je begaan hebt. Het is bij wet verboden om overdag te rijden met je lichten aan. Sterker nog… het is niet verplicht je lichten aan te hebben in de avond. Onthoud u dat even?

Andy stapt in de bus naar Phnom Penh en ik in een kleine minibus naar Kampot. We vertrekken om 8 uur, 30 minuten te laat. Als we net 100 meter onderweg zijn wordt de chauffeur gebeld: 2 mensen willen nog mee. En terug gaan we. Maar daarna gaan we echt, denk ik dan. Om de 150 meter stopt de chauffeur. Na 1 kilometer gereden te hebben zijn we al 6 keer gestopt en parkeert de chauffeur ergens de bus. Na een half uur wachten in die bus worden er vaten met vis in de kofferbak gesmeten. En mijn tas erbovenop. Oké, lekker. Die stinkt straks naar vis. Als we dan weg zijn gaat het snel. Na een uur rijden ben ik in Kampot. Ik stap over op een tuktuk en voor 2 dollar word ik naar de andere kant van de rivier gereden. Ik heb gekozen voor een rustig plekje buiten het centrum en het stelt niet teleur. De wifi is gecrasht, maar als dat alles is?? Voor de middag ga ik naar het centrum van Kampot.

Kampot is een plaatsje van ongeveer 40.000 inwoners. In het plaatsje zelf is niet veel te bezichtigen, behalve de oude Franse brug. Het is er wel gezellig door de oude Franse huizen die in het centrum staan. Maar Kampot moet het vooral van zijn omgeving hebben. In de middag ga ik naar een gezellig cafeetje gerund door een aardige Cambodjaanse familie. Om 17.45 stap ik maar eens op… blijkt het tentje om 17.00 uur al te sluiten. Wat een ellende! Ze durven niemand hier weg te sturen. Dat is in Nederland wel anders, waar 1 minuut over al voor argwaan en boze blikken zorgt.
In de avond eet ik in de Secret Garden, een tentje met muziek uit de jaren 60, 70 en 80. Dat bevalt mij wel! De kok is een Cambodjaanse die uitgebreid aan mij vertelt hoe trots ze is dat ze hier als kok mag werken. Dat klinkt leuk, maar is het niet meer als ze in 10 minuten tijd dat 36 keer vertelt. Ze vertelt me ook vrouwen weinig te zeggen hebben in Cambodja. Ze streeft naar gelijke rechten en het is leuk om te horen dat ze een eigen inkomen genereert en een doel heeft. Dat beeld wordt deels teniet gedaan door de Britse eigenaar die ik spreek. Ze heeft sinds kort een Franse vriend en die heeft in nu al 4000 euro naar haar overgemaakt. 4000 euro??? En ik weet nu al dat ze het meer voor het geld doet dan voor hem, want zo zijn Cambodjaanse vrouwen, aldus de eigenaar… Ik neem het in mij op en denk er het zijne van.

Zondag 21 januari 2018 – Bokor National Park
Vandaag ga ik met de motorbike naar Bokor National Park. Dit nationale park ligt 8 kilometer ten westen van Kampot en de weg er naar toe is de best geasfalteerde weg van Cambodja. Geniet er maar van, zegt de Australische medewerker van het hostel. Deze weg is gebouwd door Chinezen die op de berg het Thansur resort hebben gebouwd. De weg is 33 kilometer lang naar de top, dus je moet eerst tanken. Als je een stuk wilt lopen zou ik niet tanken, maak die keuze zelf maar.

Vanaf de top van Bokor Hill heb je een prachtig uitzicht over de kustlijn van Cambodja. Voor de rest vind je er oude koloniale gebouwen en een waterval.
Mijn eerste bezienswaardigheid is een aap en dan kijk ik niet in de spiegel. Gewoon, langs de weg, kijkend naar…, ja naar wat eigenlijk. Ik zie nochtans alleen maar bomen.
Het eerste bouwwerk wat je tegen komt is het Lok Yeay Mao Monument, een 29 meter hoog beeld gebouwd in 2010. Yeay Mao is een lokale mythische heldin in het Boeddhisme in Cambodja. Aan de andere kant vind je de ruïne van het oude zomerpaleis van koning Sihanouk. Sihanouk was koning van Cambodja van 1933 tot 2004 (met tussenpozen) en in 1970 werd hij afgezet tijdens een staatsgreep door de pro-Amerikaanse generaal Lon Nol aan de kant geschoven. Hij verbleef tot 1975 in China, waar hij een verbond sloot met de Rode Khmer. Dit deed hij om weer koning te worden van het land, niet uit ideologische redenen. De havenstad Sihanoukville in het zuiden is naar deze koning vernoemd.  

Eenmaal boven op de berg kan je een rondje rijden. Ik ga eerst naar de waterval, want daar kan je wat te eten krijgen en ik schurk van de honger. De Popkvilwaterval is niet meer dan een kleine stroming water dat naar beneden valt. In het regenseizoen, dat begint rond mei, is hier veel meer water.

Op de app maps.me (verdomd handig) zie ik de Rice Fields staan als bezienswaardigheid. In feite zie ik alleen maar een heleboel stenen. 
De Wat Sampov Pram is een kleine tempel van waar je een mooi uitzicht op de kust hebt. Deze tempel is gebouwd in 1924.  Dicht bij deze tempel is een deel van het Thansur resort gebouwd en er staat een hotel met een afstotelijk lelijke gele kleur.

Richting de top van Bokor Mountain kom je nog een oude koloniale kerk tegen en een oud casino. Althans oud, de Chinezen zijn hier bezig om het casino nieuw leven in te blazen. Dat doen ze ook in Sihanoukville, waar de Chinezen delen van de stad hebben opgekocht om er casino’s, resorts en hotels te bouwen. Tot slot kom ik op de plek uit waar ik het allemaal voor deed: het mooie uitzicht op de kustlijn van Cambodja. En die is prachtig! Ook Phu Quoc, het bekendste eiland van Vietnam is te zien!

Rond 16.30 uur is het tijd om naar het hostel terug te gaan. Ik moet nog 40 kilometer terug met een halfvolle tank. Ga ik dat halen. Op de weg naar beneden zie ik met een schuin oog twee agenten staan die naar mij kijken. Ik maak gebruik van één van de tips op internet: doe alsof je ze niet ziet en scheur gewoon door. Het enige waar ze me voor kunnen pakken is voor te hard rijden. Als ik de borden moet geloven mag je hier maar 20 kilometer per uur. En dat rijdt geen hond. En ook geen mens trouwens! Bij de entree van het park staat een stopbord. Ook dat negeer ik. De aan een tafel zittende agent kijkt mij aan. Ik kijk hem aan. Nou dag he en ik scheur weg.
The Plantation is een leuk en rustig hostel. Het enige nadeel is dat de weg er naar toe in de avond niet verlicht is. Je loopt op een zandweg in het donker. Gelukkig heb ik laserogen (eigenlijk meer richtingsgevoel) en ben ik zo terug.

Maandag 22 januari 2018 – Kep, grot en peper
Bij het ontbijt raak ik in contact met dame uit Tsjechië. Ze weet niet wat ze wil doen hier en een motorbike huren wil ze niet. Sociaal dat ik ben opper ik dat ze wel mee kan naar Kep, een rustig kustplaatsje met 40.000 inwoners, 25 kilometer ten zuidoosten van Kampot en waar ze de lekkerste krab verkopen van Cambodja. Niet dat ik krab lekker vind, maar dat terzijde. Eerst gaan we naar de White Elephant Cave. Dat ligt mooi op de route.

Deze grot hebben ze vernoemd naar de witte steen in de grot die op een olifant lijkt (wederom is soms iets heel simpel). We krijgen een rondleiding van twee monniken en die vinden het maar al te leuk. Elke plekje van de grot krijgen we te zien, maar daar waar de vleermuizen heel laag vliegen haak ik even. Geen Rabiës of hondsdolheid voor mij! In de bomen, cirkelen wat aapjes rond, in de grot maken we op aandringen van de monniken nog een groepsfoto en na een half uur gaan we naar Kep.
Het eerste wat we doen is de Krabbenmarkt. 3 minuten later zijn we weg. Zij is vegetariër en ik ben niet zo een fan van krab. Of ik het wel eens geprobeerd heb, hoor ik iedereen klagen? Ja einde discussie.

Dan gaan we naar Kep National Park. Via maps.me zien we een plek waar je schijnbaar niet hoeft te betalen. Dat klinkt als muziek in de oren. Het blijkt achterhaald te zijn. Gelukkig kost het maar één hele dollar. Als we op een bankje zitten scheert er langs ons een groene slang. Dat is schrikken. Je weet maar nooit of ze giftig zijn. Aan het einde van de wandeling komen we heel veel kleine aapjes tegen. Eentje poseert heel mooi voor ons op de tak. De zwerfhond die met ons meeloopt krijgt mot met één van de apen. Eindelijk een beetje actie, denk ik. Animalfight! De aapjes winnen en de hond druipt af.

Ik heb overwogen om een paar dagen in Kep te blijven. Maar als je een motorbike huurt kan je makkelijk Kep en het nationale park in een dag bezoeken. Ben je meer een fan van het strand, dan kan Kep beach wel leuk zijn. Ze hebben speciaal uit Sihanoukville zand naar dit strand gebracht, omdat het zand hier een niet aantrekkelijke kleur leek te hebben. Ben je een fan van vis dan is dit ook de plek voor jou.

We eindigen de dag bij The Plantation. Dit is een peperboerderij op initiatief van een Belgische ondernemer. Hij is naar deze regio gekomen en heeft vrijwilligers in dienst maar ook mensen uit Cambodja. Het uitzicht op de omgeving is fantastisch. Net als de gratis rondleiding. Rond 17.30 gaan we richting het hostel.

Het begint donker te worden en er duikt ineens een probleem op: het licht van de motorbike doet het niet. Gelukkig is het niet verplicht om met je lichten aan in het donker te rijden. De weg met kuilen erin is best lang en we redden het niet om op tijd naar de grote weg te gaan. De kuilen met water zijn verraderlijk en ik zie weinig. Maar dan hebben we de oplossing! Een Cambodjaan op een scooter gaat richting Kampot. Met armgebaren proberen we duidelijk te maken dat hij ons moet volgen. Dat lukt en we halen de gewone geasfalteerde weg. Niet dat die verlicht is, maar oké. Om toch nog een beetje zichtbaar te zijn voor de medemens doe ik mij knipperlicht aan, want die werkt wel. Er komt een toerist naast mij rijden: weet je dat je knipperlicht aanstaat, schreeuwt hij. Ja duhhhhhhhhhh. Natuurlijk ga ik even nonchalant zeggen dat het voor mij geen probleem was om zonder licht te rijden. Nou, dat klopt. Ik denk dat de dame uit Tsjechië het wel even benauwd was, maar als volleerd rijder moet je nu extra alert zijn. In de avond ga ik naar een travel agency om mijn volgende bestemming vast te leggen. Maar ik ben er nog niet uit. Als ik terugkom hoor ik dat de Tsjechische dame weg is: de dagen zonder wifi zijn haar fataal geworden en ze heeft een ander hostel gekozen.

Dinsdag 23 januari 2018 – Phnom Penh of Koh Rong?
Ga ik naar Phnom Penh of naar Sihanoukville. Als ik kies voor Koh Rong dan zit ik de komende dagen aan het strand. Koh Rong en Koh Rong Samloen zijn de beauty-eilanden van Cambodja. En Phnom Penh is maar de hoofdstad van Cambodja. Uiteindelijk bepaal ik aan de hand van waar ik zin in heb en wat ik nog meer wil zien in Cambodja waar ik naar toe ga. Het wordt Phnom Penh. Ik besef mij dat als ik naar de eilanden wil dit het beste nu kan doen. Maar om 16 uur gaat mijn bus/minibus naar Phnom Penh. Ik word opgehaald van mijn hostel. Na 45 minuten te laat te zijn belt de werknemer van het hostel op naar de maatschappij. Hij komt er zo aan krijg ik te horen. Zelf maak ik mij niet zo druk. Het is eerder regel dan uitzondering dat ze te laat komen hier. De rit naar Phnom Penh duurt 3 uur en de bestuurder van het busje scheurt lekker door. Ik hoop maar dat Phnom Penh een beetje leuk is. Ik blijf hier drie nachten en ik heb één dag gereserveerd voor de belangrijkste bezienswaardigheid van deze stad. Maar daar vertel ik de volgende keer meer over…