Myanmar: Yangon, een helse busrit, Rohingya en bladgoud

In deze  blog: ik ben niet naar Myanmar gekomen om de Rohingya uit te roeien. Triest is deze recente geschiedenis wel. Myanmar bestaat uit vele etnische groepen en het boeddhisme is veruit de grootste religie. Al vanaf de onafhankelijkheid botert het niet tussen het leger van Myanmar en de Rohingya. Dat wordt nog even onderstreept door de een wet uit 1982. Deze wet bepaalt dat 8 diverse culturele groepen ‘bestaansrecht hebben in Myanmar en daar horen de Rohingya niet bij. Daardoor hebben zij geen identiteitsbewijs, kunnen ze nergens werken en hebben ze geen recht op scholing. Volgens Myanmar stammen ze af van een culturele groep die banden heeft met Pakistan/India en horen ze daar te leven. Een kleine minderheid van de Rohingya pleegt soms aanslagen om de positie van de moslims in dat gebied te verbeteren. Zonder succes. Ondanks dat Myanmar sinds 2011 pas echt een open land is geworden (meer democratie), heeft het leger nog steeds grote invloed. Als toerist merk je trouwens weinig van alle onrust. Ook journalisten worden tegengehouden het gebied te bezoeken. De enige vraag die rest is of er wel of geen genocide wordt gepleegd?

Ondanks de onrust ga ik wel naar dit land toe. Volgens vele reizigers is Myanmar de het mooiste land van Azië, wonen er de vriendelijkste mensen, is het nog niet zo toeristisch en is het er nog authentiek. Genoeg redenen om er wel naar toe te gaan.

In Myanmar is de munteenheid de Kyatt. 1000 Kyatt is ongeveer 75 eurocent. Ook de klok gaat een half uurtje terug. Waarom een half uur? Geen idee! Yangon is de grootste stad van Myanmar met 4 miljoen inwoners. De hoofdstad is Nay Pyi Daw. Deze stad is 4 keer groter dan Yangon en er wonen maar 1 miljoen inwoners. Men spreekt van een spookstad. De vorige legerleider heeft deze stad laten bouwen, omdat hij een nare droom heeft gehad. Mocht Myanmar aangevallen worden dan is Yangon (of Rangoon btw) makkelijk in te nemen omdat het aan een rivier ligt. Vandaar is er een stad gebouwd 300 kilometer ten noorden van Yangon en het bouwen alleen heeft de staat 14 miljard dollar gekost. En praktisch niemand wil er wonen…

Donderdag 22 februari 2018 – Een helse busrit
Ik word ontzettend beroerd wakker en de wc haal ik niet zonder de badkamer vloer eerst te bevlekken. Ik hoop niet dat u dit leest als u net lekker van uw ontbijtje aan het genieten ben. Misschien had ik u van te voren even moeten waarschuwen. Ook de airconditioning heeft op mijn longen geslagen dus gaan we vandaag wel naar Myanmar? Ja, alleen wat later. Rond 10 uur vertrekken we naar de grens. Door Mae Sot rijden pick ups die je voor 20 Baht naar de grens brengen. Mijn visum voor Myanmar had ik aangevraagd via internet, een e-visa. Dat kost je wel 50 dollar in vergelijking met een visum aanvragen via de ambassade in Bangkok (30 dollar). Maar dan moest ik nog langer in Bangkok blijven en dit is dan wel zo makkelijk. Thailand zijn we zo uit en ook Myanmar zijn we binnen een kwartier binnen. 4 andere buitenlanders zijn ons voor geweest vandaag.

De grens met Thailand is op dit moment veilig, maar soms kan de grens gesloten worden vanwege onrust tussen het leger en etnische minderheden.
We worden meteen aangesproken door een man met een zonnebril, genaamd mister Beauty. Daar had ik via internet wat over gelezen en mensen waren daar wel over te spreken. Hij regelt vervoer  naar Hpa’An of Yangon. Met een minibus naar Yangon is het 8 uurtjes. Hoewel ik niet lekker ben besluit ik het er maar op te wagen. Door de medicijnen (een paracetamolletje) ben ik zo traag als een schildpad maar als die minivan even doorscheurt dan zijn we om 8 uur in de avond in Yangon.
Nou, daar zeg ik wat. Ten eerste vertrekt de bus 1.5 uur later, om half 2. Na een uur rijden doet de koppeling het niet waardoor de minibus gerepareerd moet worden. Dat duurt 2.5 uur. Tijdens het vervolg van de rit stappen mensen in, stappen mensen uit en moet er nog een motorbike gemonteerd worden op de achterkant van deze al iets te volle minivan. Om 12 uur ‘s nachts komen we aan in Bago, 70 kilometer ten noorden van Yangon. Daar worden de drie koelkasten van het dak gehaald en dat kost ook tijd. Om 1.30 uur komen we aan bij het busstation van Yangon, maar dat ligt 25 kilometer ten noorden van het centrum. Dan maar een taxi voor 6000 Kyatt. Maar waarheen? We hebben nog geen hostel geboekt, omdat we niet wisten of we naar Hpa’an of Yangon zouden gaan. Dan maar afzetten in een straat met een paar hostels.  Om 2.15 uur komen we bij het eerste hostel aan: vol! Het tweede hostel en derde hostel waren dicht of bestonden schijnbaar niet meer. Dan maar een hotel. Gelukkig komen we voor het hotel nog een hostel tegen: 10 dollar per nacht, alleen geen wifi. Alsof mij die wifi wat kan schelen, een bed bed ‘mot’ ik hebben en ik sla met mijn vuist op de desk (of in mijn verbeelding achteraf denk ik dat ik dat gedaan heb… Ik ben al blij dat ik niet de bus heb ondergekotst (applaus). Dat was weer een hectisch dagje.

Vrijdag 23 februari 2018 t/m dinsdag 27 februari 2018
5 dagen die ik kan samenvatten in één rubriek. Ik ben ontzettend moe en heb last van mijn longen. Mijn eetlust is ook totaal verdwenen. De dagen zien er als volgt uit: uitslapen, weinig eten, in een café smoothies en ijskoffie naar binnen werken en veel slapen.

In Yangon heb je veel koloniale gebouwen uit de Britse tijd. Verder heb je er ook de Schwedagonpagoda, de belangrijkste boeddhistische tempel van Myanmar. De tempel bestaat uit 50.000 kilogram bladgoud en om de drie jaar wordt dat vervangen. Voor Myanmarezen is het gratis, voor toeristen kost het 8 dollar. Maar het is indrukwekkend om deze tempel te zien.

En wat vind ik van Yangon? Eigenlijk is Yangon nog best leuk om doorheen te lopen. Er is meer te doen dan wat ik in 5 dagen hier heb gedaan, maar op de terugweg komen we nog een nachtje slapen in deze voormalige hoofdstad. Hieronder nog een rijtje smoothies en ijskoffie... puur, omdat het voor de rest niks te maken heeft met deze alinea... het maakt de pagina wat kleurrijker (rood, geel, bruin)

Op dinsdagavond pakken we de nachtbus naar Bagan. Met de app grab boeken we voor 8000 Kyatt  een taxi naar het busstation. Het is druk dus gaan we op tijd weg. Om 9 uur vertrekt deze VIP-bus (ruime stoelen) om morgen aan te komen in Bagan: een magische plek vanwege de vele tempels die daar te bewonderen zijn.

Hieronder heb ik nog even een plaatje toegevoegd van een vaatdoek, verkrijgbaar bij de Hema voor een prikkie. Dan hebben jullie er een beeld bij hoe ik mij de afgelopen dagen voelde: slap. Nou dat was het weer en tot snel.