Andong Mask Festival, een traditioneel dorp en de grote stad van Daegu

Ik vervolg mijn reis in de tegenwoordige tijd naar het plaatsje Andong, gelegen in het midden van Zuid-Korea. In de wachtruimte op het station van Gyeongju zit een vrouw die zich spontaan verslikt en haar spuug zichtbaar op de jas van de man voor haar deponeert. De man draait zich om en kijkt boos, de vrouw kan het niks schelen want die zit nog in het verslikkingsproces. Tijd om naar het perron te gaan! In de trein zit ik naast een Koreaanse vrouw. Ik heb mijn tas nog niet neergezet of ik krijg al een aantal zuurtjes in mijn handen geduwd. Daarna pakt ze een pakje koekjes en geeft die ook aan mij. Ehhh… ja bedankt! Vervolgens pakt ze haar telefoon en met een vertaler gaat ze mij vragen stellen. Ik op mijn beurt pak mijn tablet om de toevallig van de week gedownloade google translate app te openen. En verrek… het werkt en dat de gehele treinreis van 2 uur lang. Als ik eruit moet typt ze nog even dat ik haar moet bellen als ik op Jeju eiland ben. Ja, ze heeft mij haar telefoonnummer gegeven, maar als we al communiceren via google translate dan lijkt bellen mij ook niet zo handig.

In Andong ga ik als eerst naar het terrein van het Andong Mask Festival. Op het hoofdpodium is een man aan het zingen en het is grappig om te zien, maar ‘South-Korea got talent’ zou ik niet aanbevelen. Als snel blijkt dat het hier om de Andong Citizen Singing Contest te gaan. Dan maar even naar de Soju Brouwerij gaan. Soju is een alcoholische versnapering van 45% en in Andong staat één van de fabrieken. Het museum ligt 2.5 kilometer buiten de stad. Met de bus ben je er zo, vooral als je een buschauffeur hebt die hetzelfde harde tempo rijdt over een drempel als op de weg. Ik heb al in een paar bussen gezeten, maar ik heb nog geen buschauffeur echt zien lachen hier. In de brouwerij maak ik een kleine ronde en binnen 20 minuten sta je bij de proeverij. Ik ben de enige, samen met de bewaker. Het is vakantie, dus ook het personeel is weg. Het eerste slokje doet je slokdarm wegbranden. Gelukkig vult de bewaker nog even bij.

In de avond besluit ik het festivalterrein van het Mask Festival op te gaan. Bij een foodstal koop ik een grote worst aan een stokje. Een ouder stel ziet mij genieten en komt een praatje maken in het Engels. Ze kennen mensen uit Arnhem. Verder koop ik een kaartje voor het Mask Theater en ga een uur lang kijken naar een voorstelling. Een groep van 10 mensen met maskers dansen en spelen een verhaal na dat gaat over een gestolen masker. Leuk, maar tijd om naar huis te gaan.

Dag 33 – Vrijdag 6 oktober

De volgende dag besluit ik niet al te vroeg weg te gaan. Een traditioneel Koreaans dorp staat op de planning. Eenmaal in de bus stapt hetzelfde oudere stel in van gisteravond bij het festival. Bij Hahoe Folk Village regelen ze een plattegrond voor me en wijzen ze me de weg naar de ticketbalie. Daarna wuiven we elkaar gedag en scheiden onze wegen. Niet veel later begint een Amerikaanse vrouw van Koreaanse afkomst naar me te gillen: “Where are you from? The Netherlands! Great! Traditional Cultural village of Korea here! Beautiful!” En ze schreeuwt naar haar zoon: “Talk with him! Talk with him” We kijken elkaar aan, lachen en ik loop snel door. Het dorpje is mooi gelegen en voor een wandelingetje door de straten ben je na 2 uurtjes wel klaar.

Terug in het hostel plof ik neer op een zitzak. Even de route bepalen voor de komende dagen, want daar twijfel ik nog over. Dan spreekt een Zuid-Koreaanse jongen mij aan of ik zin heb met hem naar het festival te gaan. Hij noemt zijn naam, maar slecht dat ik in namen ben. Hij zei iets van Cheu, dus daar houd ik het op. Even later zitten we bij het hoofdpodium. Het programma begint met een dansvoorstelling met Noord-Koreaanse dansers en met Zuid-Koreaanse dansers. Althans, eigenlijk alleen Zuid-Koreaanse dansers. Cheu zegt mij dat hij de deze act maar niks vindt. Dat onthoud ik voor straks. Hierna komen een paar acts met 70-plussers die herhaaldelijk en zwaar zichtbaar uit de maat dansen. Tijd om te vertrekken. Ik vraag Cheu waarom hij de act over Noord-Korea en Zuid-Korea maar niks vond. Hij antwoordt dat Zuid-Korea in deze act Noord-Korea verslaat en dat vindt hij maar niks. Wij zijn allemaal Koreanen en die moeten niet met elkaar vechten. Ondertussen lopen we naar een restaurant met het beste kipgerecht van Andong. Ik wring mijn postuur onder het lage tafeltje en men vraagt of ik de spicy variant wil of de gewone. Ik laat mij niet kennen dus de spicy variant verschijnt op tafel. De eerste hap blijkt al behoorlijk pittig te zijn, maar ik laat nog steeds niks merken, misschien alleen een rood hoofd. Ik drink wel wat meer water dan normaal. Ik eet best traag, maar dat komt vooral omdat ik met 2 eetstokjes een gladde kippenpoot probeer af te kluiven. Heeft iemand dat wel eens geprobeerd? Uiteindelijk vraag ik toch maar om een vork en voor het gemak krijg ik er twee. Rond 10 uur gaan we naar huis en ik stel Cheu toch de vraag die al een hele tijd in mijn hoofd speelt: Hoe nu verder met Trump en Noord-Korea? Als antwoord krijg ik dat Kim Jong-Un geen oorlog wil, omdat hij dat toch verliest. Alleen wat Trump gaat doen is lastig in te schatten, dus dat is een groter probleem. En op de vraag wat de oplossing is, tja… daar lijkt geen antwoord op te zijn.

Dag 34 – Zaterdag 7 oktober

Vandaag ga ik met de bus naar Daegu, 100 kilometer zuidelijker gelegen dan Andong. Ik wil hier maar één dag verblijven om alleen de Tripitika Koreana te bekijken. Dat zijn meer dan 80.000 houten blokken met Chinees schrift met boeddhistische teksten erop, de grootste in de wereld. Van het zitten in kleermakerszit van gister in het restaurant heb ik last gekregen van mijn rechtervoet, dus ik doe maar even rustig aan. Binnen anderhalf uur ben ik in Daegu, geef mijn backpack af bij het hostel en stap op de bus in Seobu busterminal in het zuiden van Daegu. Na nog een rit van anderhalf uur ben je in Haeinsa-in tempel in Gayasan National Park. De Haeinsa-in tempel schijnt vanwege zijn ligging in de bergen één van de mooiste tempels van Zuid-Korea te zijn. De tempel ligt inderdaad heel mooi, maar de tempel zelf kan mij minder bekoren. Hier heb ik er meer van gezien. Iets hoger gelegen liggen de Tripitika Koreana in een opslagplaats, maar tussen de spijlen door kan je nog wat zien. Ik maak een paar foto’s en kom er later achter dat je geen foto’s mag maken. Ach, daar wordt in Korea totaal niet opgelet en iedereen die het doet dus blijf je natuurlijk niet achter! Na anderhalf uur rustig gelopen te hebben met een manke rechtervoet besluit ik met de bus terug te gaan, nog eens anderhalf uur. In Daegu aangekomen neem ik eens de makkelijke weg door naar de McDonalds te gaan. Moet toch ook kunnen en vele dagen rijst en noedels komt je ook de neus wel uit. In de avond doe ik verder niks, behalve praten met een Amerikaanse militair en een goed sprekende Zuid-Koreaanse jongen. Ik blijf een dag langer in Daegu, ook in verband met mijn voet.

Dag 35 – Zondag 8 oktober

Aangezien het zondag is en menig mens dan uit kan slapen besluit ik dan ook even te doen. Om 12 uur pak ik de Citytourbus van Daegu. Het is mooi weer en aangezien ik nog steeds last van mijn voet heb lijkt mij dat het verstandigste. De kosten voor deze bus, waar ik normaal niet een hele grote fan van bent bedragen omgerekend €3,75. Bij halte 10 stap ik uit op weg naar de kabelbaan voor een mooi uitzicht over Daegu. Eerst kom ik een Memorial Hall tegen die geheel gewijd is aan de Koreaanse oorlog van 1950-1953. Buiten staan tanks, binnen liggen voorwerpen zoals militaire kleding en wapens. Verder zie je veel foto’s van de oorlog in chronologische volgorde. Voor mij zie ik een mevrouw zichtbaar aangeslagen en snikkend door de hal lopen. Even verderop zie ik prenten die ik in de ochtend op mijn mobiel ook gezien heb. Dat gaat over Noord-Koreaanse concentratiekampen. Er zijn maar weinig getuigen van de kampen, want bijna niemand overleefd het. En die enkeling die het wel overleefd heeft vertelt gruwelijke verhalen van wat ze zagen. En daar zijn prenten van gemaakt.

Nadat ik met de kabelbaan omhoog ben gegaan geniet ik even van de zon en het uitzicht. Eindelijk ben ik er eens in geslaagd het ook echt rustig aan te doen. In de avond heb ik een gesprek over het conflict met Noord-Korea met een medewerker van het hostel. Het blijft interessant om naar meningen te vragen van Zuid-Koreanen over dit vraagstuk. Ze vertelt me dat ze geen oorlog wil en eigenlijk ook wil dat Zuid-Korea zich niet laat leiden door de Verenigde Staten. Ze betoogt dat vooral de jongere generatie dat niet er zo over denkt. Er worden nog steeds diplomatieke gesprekken gevoerd tussen beide landen en ook op de Olympische winterspelen in 2018 in Pyeongchang in Zuid-Korea zijn Noord-Koreanen gewoon welkom. En op de vraag wat ze denkt dat Trump wil, tja daar weet ze ook geen antwoord op.

Dag 36 – Maandag 9 oktober

Om tien over negen pak ik de bus naar Gwangju, gelegen in het zuidwesten van Zuid-Korea. Het is een nationale feestdag alle Zuid-Koreanen, genaamd Hangul Day. In de bus is het niet druk, we zitten hooguit met zijn tienen. Ik Gwangju aangekomen wil ik mijn tas afgeven, maar er is niemand thuis. Na een half uur komt de schoonmaker naar buiten, laat me via het hek naar binnen en laat meteen zien dat ik dat zelf ook had kunnen doen door de sleutel uit de brievenbus te halen en het hek te openen. Soms is het leven ook zo makkelijk, als je het eenmaal weet. Ik laat mijn tas op slot binnen de hekpoort staan en ga op pad. De musea zijn dicht dus dan wordt het wandelen door de stad. Ook de begraafplaats die ik wil bezoeken is niet toegankelijk vandaag. Dan maar naar het 18th May Democratic Plaza. Op 18 mei 1980 werd een demonstratie de kop ingedrukt door het toenmalige militaire bewind. Meer dan 400 mensen kwamen om en veel mensen raakten gewond. De begraafplaats die ik eigenlijk wilde bezoeken is aan deze opstand gewijd. Ondanks het prachtige weer oogt het plein wat somber, maar dat kan ook komen door de niet werkende fontein. Een rondje door de stad levert verder niet veel op en om 7 uur ga ik naar het hostel. Nog steeds niks. Even later zie ik via de mail dat ik zelf in kan checken door middel van een code. Om half negen komt de huisbaas dan zelf aanzetten. Meteen gezellig natuurlijk en hij vraagt mij of ik op mijn reis ook nog naar Noord-Korea ga. Ik antwoord dat dit niet mijn plan is en hij vertelt mij dat hij er zelf wel geweest is. Ongeveer 10 jaar geleden heeft Noord-Korea een zuidelijk deel tijdelijk opengesteld voor Zuid-Koreanen voor een aantal dagen. Interessant maar met de huidige omstandigheden is het beter om Noord-Korea over te slaan wil ik straks niet als gijzelaar op CNN komen. En wil ik wel naar een land waar concentratiekampen nog aan de orde van dag zijn, vooral na het zien van een aantal prenten over deze kampen.

Morgen wil ik de boot nemen naar Jeju Island. Ik heb afgelopen zaterdag de boot geboekt, maar geen bevestiging van gekregen. Dat wordt nog spannend morgen, want ik moet eerst nog 2 uur met de bus.